De volledige Afsluitdijk; het moest er maar eens van komen. Na eerder al de halve Afsluitdijk te hebben gefietst vonden we, ik en Michael, het maar eens tijd om Zurich aan te gaan tikken. Zondag 23 februari 2014 was dan ook de dag dat we er voor gingen; de weersvoorspellingen waren gunstig dus om half 12 s’ochtends bestegen we onze aluminium rossen om de eerste echte serieuze beproeving aan te gaan.
De heenweg ging heerlijk! Bij Michael begon bij de 7,50 kilometer zijn rug licht op te spelen, maar niet dusdanig dat het fietsen hier zwaar onder leed. We hadden voorgenomen om gereserveerd te fietsen zodat we voor de terugweg voldoende energie over hadden om ook dan nog gewoon lekker te kunnen fietsen. Niet gehinderd door de wind, die we op de heenweg mee hadden, fietsen we op een gegeven moment een mooi gemiddelde van zo’n 30 kilometer per uur. We hadden het zelfs gezellig op de fiets. En automobilisten die klagen dat ze altijd de brug tegen hebben als ze de dijk overgaan; dit geldt ook voor fietsers. Eenmaal op de afsluitdijk gekomen ging het nog beter. We hadden het brede fietspad helemaal voor ons zelf. Toen we voorbij het standbeeld van Cornelis Lely kwamen besefte we wel dat dit het verste was dat we tot nu toe ooit hadden gefietst en dat we nog een aardig eindje te gaan hadden. Al pratende waren de Lorentzsluizen en het kazemattenmuseum al snel te zien. Dit gaf ons het idee dat we er al waren, maar vanaf dat punt is het nog zo’n 4 kilometer tot Zurich.
Eenmaal bij Zurich aangekomen zagen we een Routiers wegrestaurant. Hier hebben we even een korte drink- en eetstop ingelast. Toen we daar de weg af draaiden kregen we (ongewild) een klein voorproefje van wat ons te wachten stond op de terugweg; een aardige puist tegenwind. Michael en ik keken elkaar aan maar zeiden maar even niks. Eerst maar even lekker drinken en bijkomen. We hadden zelfs nog voldoende adem en goede moed om naar het thuisfront te bellen en de groeten uit Zurich te doen.
Te lang stilstaan is niet goed dus besloten we al gauw aan de rit terug te beginnen. We wilden even een leuk filmpje schieten voor onze Facebook-pagina, dus we waren op weg naar een leuke plek om dit te doen. Bij het bord ‘Afsluitdijk’ leek ons wel leuk. Daar kregen we echter te maken met een aardige tegenslag: Michael reed zowel zijn binnen- als buitenband lek. een poging om er wat lucht in te krijgen was helaas tevergeefs. We hebben nog geprobeerd om ieder geval tot Den Oever te komen zodat we daar opgewacht konden worden door een auto, maar zelfs dat bleek niet meer mogelijk; de fiets stond helemaal op zijn velg. Gelukkig kon er wel een auto geregeld worden, dus er zat niets anders op voor Michael om terug te lopen naar het wegrestaurant om daar te wachten om opgehaald te worden. Omdat ik toch de tocht af wilde maken en 2 fietsen in een auto misschien iets te veel van het goede was stond ik er vanaf dat moment alleen voor.
Zeker de eerste 20 kilometer van de terugweg had ik het zwaar. Heel zwaar. Mentaal zwaar omdat ik toch ineens helemaal alleen op een lange dijk reed. Fysiek zwaar omdat de (tegen)wind er geen grapje van maakte en mijn benen van het te lange stilstaan inmiddels helemaal vol waren gelopen. Het koste me ook moeite om weer in de kadans te komen omdat er maar geen einde aan de dijk leek te komen. Ik was genoodzaakt om bij de eerste parkeerplaats die ik tegenkwam weer even een paar goede slokken drinken te nemen en even te herpakken. Ik zat inmiddels op 75 kilometer fietsen. Nog zo’n 40 kilometer te gaan. Maar die tegenwind; wat was die zwaar. Pas toen Cornelis Lely weer in het zicht kwam kreeg ik een beetje het idee weer in de buurt van de bewoonde wereld te zijn. Dit gaf me kracht. Me benen deden het weer en ook mentaal lukte het me om de route welke ik nog moest afleggen in stukken te knippen.
Eenmaal in Den Oever had ik het idee dat ik nog een uurtje te gaan had. Maar dit was erg optimistisch. Met de tegenwind en de zware kilometers al in de benen ging ik het niet redden in een uurtje. Maar hier te lang bij stilstaan helpt niet; kop dicht en doorgaan. De weg tussen Den Oever en Den Helder ken ik uit mijn duimpje. De herkenningspunten fungeerde dan ook als intermediate (F1-term: tussenmeting). Onverhoopt nog even een korte plaspauze (wat nog knap lastig is met wintertenue!) en weer door. Tankstation, kartbaan, viaduct, Amstelmeer; voordat ik het wist begon ik aan het laatste lange rechte stuk; de Balgweg richting Breezand. Ook aan deze weg kwam een eind en al gauw reed ik alweer langs de McDonalds richting Den Helder. Zwaar geraakt door een hongerklop begon ik al te bedenken wat ik thuis allemaal zou gaan eten; de dag ervoor hebben we de verjaardag van mijn vrouw gevierd dus er waren nog voldoende snacks en hapjes om me te goed aan te doen. Het laatste stuk had ik de wind ook weer mee dus kon ik nog tempo versnellen om mijn gemiddelde tijd weer een klein beetje omhoog te werken.
Een laatste klim over een viaduct en de tour was gereden; na een barre 116 kilometer eindelijk thuis.
Het was zwaar. Zo makkelijk de heenweg ging, zo pittig was de terugweg. De wind vormde de grootste nekkenbreker.
Ook het feit dat ik er ineens helemaal alleen voor stond zorgde toch even voor een mentale tik.
We hebben een hoop geleerd: we moeten gauw een goed bevoorraad zadeltasje hebben met fietsgereedschap en minstens een binnenband. Daarnaast heb ik geleerd dat ik meer voeding en drinken mee moet nemen om een hongerklop te voorkomen.
In de zomer waait het minder hard dan in de winter, dus dat beschouwen we maar als opsteker.
Cycling Holland – Afsluitdijk: 1-0
De statistieken:
Afstand: 115,72 km
Duur: 05:38:30
Tempo: 02:56 min/km
Gemiddelde snelheid: 20,50 km/u
Maximum snelheid: 40,30 km/u
Hoogte winst/verlies: 44 meter/44 meter
Gemiddelde hartslag: 149 bpm
Hoogste hartslag: 174 bpm
Geef een reactie