Mount Everest Basecamp, Nepal…dat was het doel voor 2023. Mijn diagnose ‘bijnierschorskanker’ gooide echter roet in het eten. Het leek de behandelend arts geen goed idee om naar een gebied te gaan waar je volledig afgesneden zou zijn van de Westerse wereld en waarbij hoogteziekte en andere gevaren op de loer zouden liggen. Er zat dan ook niets anders op om een streep door dit avontuur te zetten. Voor nu in ieder geval!

Er was nog een ander avontuur wat al een lange tijd door mijn hoofd spookte: de Dutch Mountain Trail. De Dutch Mountain Trail is een wandelroute door Zuid-Limburg, welke inmiddels is betiteld als de zwaarste wandeling van Nederland. De Dutch Mountain Trail is een pittige wandeltocht van 101 kilometer lang die Seven Summits (toppen) met elkaar verbindt. De route bestaat uit 4 deeltrajecten waarbij je maar liefst 7 bergtoppen worden voorgeschoteld.  De 7 hoogste punten van Nederland; de Dutch Seven Summits. Snelstromende beken, (alpen)weides, rotswanden en natuurlijk spectaculaire vergezichten. Wat het extra moeilijk maakt is dat deze route niet bewegwijzerd is. Klinkt als een uitdaging dus!

Omdat ik al eens eerder 100 kilometer binnen 24 uur had gelopen leek het mij een gave uitdaging om de Dutch Mountain Trail ook binnen 24 uur te doen. Wat het nu extra moeilijk zou maken zijn de hoogtemeters: je maakt er maar liefst een kleine 2000! En daar kwam nu dus nog ‘even’ het feit bij dat ik bijnierschorskanker heb en aan de zware medicatie zit. Toch had ik de behoefte om weer een prestatie neer te zetten om anderen te motiveren en te inspireren, ondanks mijn eigen situatie. Het moest en zou dan ook gebeuren. Eén en ander kwam in een stroomversnelling waardoor het in het weekend van 7/9 juli (2023) plaats zou moeten gaan vinden.

De voorbereidingen waren getroffen, alles was gereed. Een dag van te voren had ik nog een check-up met mijn behandelend arts, en hij gaf groen licht voor de wandeling. Mijn medicatie werd aangepast op de inspanning die moest gaan leveren. Er waren enige zorgen over de voorspelde temperaturen, maar aangezien ik doorgaans goed om kan gaan met sporten in de hitte maakte ik mij daar niet zo’n druk om. Ik had de route goed voorbereid en Edith zou met de camper meerijden. Ik had het zo uitgestippeld dat ik haar om elk uur (dus steeds na zo’n 10 kilometer) weer eventjes zou zien. Mocht het dus echt niet gaan kon ik altijd nog de stekker eruit trekken. Daarnaast kon zij zo goed in de gaten houden of alles nog goed met me ging en of de tocht nog wel verantwoord was.

Vrijdag 7 juli was het zover. Met de camper reden we vanuit Den Helder naar het startpunt nabij Kerkrade (station Eygelshoven). Mijn verhaal is nog opgepakt door de Limburger Courant, bleek uit een telefoontje die ik op de heenweg kreeg van een journalist. Ze wilden me interviewen en voor de foto’s een klein stukje meelopen met de route. Alleen maar leuk natuurlijk! De heenreis was verder één groot drama! In totaal hebben we er zo’n 6 uur over gedaan; de ene na de andere file kregen we voor onze kiezen. Uiteindelijk waren we rond 16:30 ter plaatse. Snel nog even wat eten, zodat ik omstreeks 17:00 met de tocht kon beginnen.

Bij het station Eygelshoven was een smal wandelpad wat direct door de dichte begroeiing liep. De tocht was begonnen. De fotograaf was ook ter plaatse en liep inderdaad een stukje met mij mee, terwijl hij gelijkertijd wat foto’s van mij maakte. Daarna wenste hij mij succes en was de hike eindelijk echt begonnen. Het was warm maar omdat het al de namiddag was viel het gelukkig wel mee. Toch begon de route meteen pittig. Binnen no-time begaf ik mij richting de eerste van de Dutch Seven Summits; de Wilhelminaberg (1). Smalle kronkelpaden welke dichtbegroeid waren maakte het lopen direct lastig. ‘Dit beloofd wat voor de rest van de route’ dacht ik nog. Toch ging alles zeer voorspoedig en liep ik ruim boven schema. Weilanden met paden vol met brandnetels deerden mij niet. Fijn was het om na (ongeveer) elke 10 kilometer Edith en Kona met de camper even te zien, om zo wat te kunnen drinken en eten. Alles zag er naar uit dat de route volgens plan zou verlopen.

De tweede berg, de Schneeberg (2), liep ik redelijk onopgemerkt voorbij. Dit punt stond niet heel duidelijk aangegeven. Daarnaast begon het al aardig te schemeren en doordat ik in de bossen liep werd het al aardig donker. Na de Scheeberg kwam de Vaalserberg; het hoogste punt van Nederland. Het begon nu echt donker te worden waardoor het eigenlijk niet meer verantwoord was om de route te vervolgen. Ik had weliswaar een goede hoofdlamp, maar deze gaf onvoldoende licht om goed te kunnen zien waar ik liep. Daarnaast liepen er allemaal wilde zwijnen om mij heen dus echt veilig was het niet. Doodeng vond ik het! Ik kon dan ook niet anders dan het besluit nemen om de tocht te staken tot zonsopgang. Hierdoor kwam het doel om de Dutch Mountain Trail binnen 24 uur te finishen ernstig in gevaar, maar veiligheid ging voorop; zeker gelet op mijn medische situatie. Edith stond met de camper aan de weg in het dorpje Gemmenich, waar een paar uurtjes geslapen kon worden. Voor de vrijdag zat het er op.

Zaterdagochtend ging de wekker om 04:00, maar toen bleek het nog steeds te donker te zijn om veilig mijn weg te vervolgen. Uiteindelijk ben ik er rond 05:15 weer vandoor gegaan. Een goede beslissing om s’nachts niet door te lopen, want direct bevond ik mij weer in de dichtbegroeide bossen. Voor het uitzicht natuurlijk prachtig, maar geen ideale situatie om in de nacht te lopen. De paden waren dichtbegroeid en niet altijd even goed begaanbaar, zodat een ongeluk(je) snel op de loer ligt. Met nieuwe energie en vol motivatie begon ik aan de (ongeplande) tweede dag. Al snel kwam ik een groep wilde zwijnen tegen, waar ik toch even van schrok. Ook zag ik een aantal reeën onderweg; prachtig om zo in de natuur te lopen. De Eyserberg (3) ging ook redelijk ongemerkt voorbij, en de vierde beklimming die mij stond te wachten was de Gulperberg (4). Ondanks dat het een nog maar een uurtje of 10:00 in de ochtend was stond de zon al hoog aan de hemel en was het al goed warm. Het was dan ook een pittige tocht naar boven, waar Edith en Kona weer stonden te wachten met de camper. Gezien de weersomstandigheden beloofde het een zware dag te worden, maar ik had nog steeds het idee de route vandaag in ieder geval af te maken.

Na de Gulperberg liep ik direct een aantal weilanden in waar ik onbeschut in de zon liep. Het was inmiddels goed heet; de gemiddelde temperatuur was 35 graden. Ik telde elke keer de volgende 10 kilometer af tot aan de volgende stop, om zo de route in kleinere stukken te hakken. Op een gegeven moment ben ik zelfs even een uurtje gaan liggen, omdat ik qua energie helemaal leeg liep. Dit was echter niet het meest briljante idee, omdat het in de camper nog warmer was dan buiten. Zo nu en dan nam ik een extra portie hydrocortison; dit was op voorhand overlegd met de behandelend arts van het VU-MC. Toch had ik het erg zwaar. Gelukkig kwam ik zo nu en dan andere wandelaars tegen die ook de Dutch Mountain Trail liepen. Ik kon dan ook even aanhaken. Ik had dan niet helemaal het gevoel alleen te lopen, al was ik verre van spraakzaam. Uiteindelijk kwam ik ook langs de vijfde beklimming; de Hakkenberg (5). Een grenspaal markeerde dit punt. Ik moest steeds vaker even zitten om bij te komen van de beklimmingen en de moeilijk begaanbare paden, maar toch wilde ik hoe dan ook vandaag de route finishen.

Een combinatie van de hitte, de vermoeidheid en de hitte zorgde er echter voor dat ik na zo’n 74 kilometer toch de keuze heb gemaakt om de stekker eruit te trekken voor deze dag. De vijfde beklimming, de Kattenroth, zag ik niet meer zitten. Het was inmiddels zaterdagmiddag, half 5. Het was officieel niet meer mogelijk om de Dutch Mountain Trail binnen 24 uur te finishen, maar dit maakte mij niet uit. Gezondheid stond voorop. Met de camper reden we naar de camping die we hadden geboekt in de buurt van Valkenburg. Tijd om even bij te komen en weer nieuwe energie op te doen. Mijn lichaam had het zwaar te verduren, bleek ook aan de kleur van mijn urine die avond. Ik had niet eens de energie om een knappe maaltijd naar binnen te werken. Ik was helemaal kapot.

(Via deze weg nog even een grote dank je wel aan Wendy en Tjeerd uit Drunen, die mij een deel van de route hebben vergezeld!).

Na een nacht goed te hebben geslapen moest en zou ik de route afmaken. Binnen 24 uur was dan niet meer mogelijk, binnen 48 uur echter wel. Met de camper reden we weer naar het punt waar ik zaterdag gestopt was; vlak voor de Kattenroth. Ik had weer nieuw elan en keek er naar uit om de route af te maken. Voordat ik het wist stond ik bovenop de Kattenroth (6) en vanaf daar liep de route goed door; wegen van asfalt en een licht briesje zorgde ervoor dat ik goed tempo kon maken. Omdat ik deze dag wat later was begonnen werd het echter alweer snel warm dus was de zon mijn grootste vijand. Wederom waren er temperaturen van rond de 35 graden, waardoor ik ontzettend veel vocht verloor. Edith stond me gelukkig weer op te wachten bij elke 10 kilometer, dit keer met heerlijke zoute bouillon. Na zo’n 89 kilometer was ik dan eindelijk bij het voetgangerspondje overgekomen, die me de Maas over zou brengen. Vlak voor het pondje bevond zich een terras, waar ik wat ijs had gevraagd voor in mijn petje. Heerlijk om op die manier even af te koelen.

Op het pondje kwam ik een tweetal dames tegen die ook de Dutch Mountain Trail liepen. Ook met hen kon ik een stukje oplopen. Maastricht kwam in zicht, maar het tempo was er inmiddels wel een beetje uit. Ik had nog één beklimming te gaan; D’n Observant. Eerst gelukkig nog een camperstop waar ik nog even wat bouillon en wat energydrinks tot me kon nemen. Vaste voeding kreeg ik door de warmte niet eens meer naar binnen. De beklimming van D’n Observant was voor mijn gevoel meteen ook de zwaarste beklimming van de hele tocht. Smalle paden die slecht begaanbaar waren maakten het erg lastig. Daarnaast zorgde een hoop omgewaaide bomen ervoor dat het er een hoop geklommen en geklauterd moest worden. Toch stond ik uiteindelijk bovenop de top van D’n Observant (7); de laatste van de Dutch Seven Summits. Vanaf hier was het nog ‘slechts’ een ruime 5 kilometer naar het eindpunt in Maastricht.

Hoewel 5 kilometer over de hele route gezien een eitje lijkt, was het toch nog een pittig stuk om te lopen. Eerst moest ik nog door de steengroeve bij de voormalige ENCI-fabriek. Wederom was het een bloedhete dag zodat de wandeling (weer) een hoop energie kostte. Helaas hadden ze bij de horeca-zaak nabij de steengroeve geen ijs maar mocht ik wel even de tuinslang gebruiken. Heerlijk om op die manier even af te koelen. Ik moest nog even dapper zijn en de laatste kilometers lopen alvorens ik de volledige Dutch Mountain Trail had gelopen. Vanuit de verte doemde er een grote stalen trap op, welke mij vanuit de steengroeve naar de Sint Pietersberg zou leiden. Zelfs deze trap was bijna niet meer te doen. Inmiddels werd het gelukkig wat bewolkt en begon het zelfs wat te miezeren en te onweren. De regen zette echter niet door, zodat er van echte verkoeling geen sprake was.

Na wat smalle kruip- en sluipdoorgangen liep ik naast weer aan de Maas. Dit was voor mij even een ’trip down memory-lane’, omdat ik hier met de Ironman van Maastricht in 2018 ook had gezwommen. Vanaf hier was het alleen nog maar rechtdoor richting de binnenstad van Maastricht; het eindpunt was in zicht. Edith, Kona en de verslaggever van de Limburger stonden al te wachten bij de finish; het station van Maastricht. Uiteindelijk heb ik er 46 uur en 1 minuut over gedaan. Als je puur naar de beweegtijd kijkt heb ik het zelfs in 23 uur en 21 minuten gedaan en als je ook nog eens de pauzes eruit haalt, kom je op 19 uur en 10 minuten. Niet volgens plan, maar ik mag ook zeker niet klagen. Zeker ook als je kijkt naar de loodzware omstandigheden, het weer en mijn medische conditie. De Dutch Mountain Trail zat erop. Ik heb het gehaald.

Ondanks dat het project niet helemaal uit heeft gepakt zoals ik van te voren had gepland, ben ik toch erg trots op dit avontuur. Nee, het is niet gelukt binnen 24 uur. Maar ik heb goed naar mijn lichaam geluisterd en ben gestopt wanneer het nodig was. Ik ben mezelf tegengekomen maar heb mezelf tegelijkertijd overwonnen. De operatie was slechts 2 maanden terug en dan een prestatie als deze neerzetten mag toch als uniek beschouwd worden al zeg ik het zelf. De gemiddelde temperatuur tijdens deze wandeling was 31 graden en de maximale temperatuur was zelfs 37 graden; omstandigheden die het er allemaal niet makkelijker op maakten. Daarnaast heb ik ook nog eens bijna 2000 hoogtemeters gemaakt. Had ik de nacht wel door kunnen lopen hadden de tijden er wellicht heel anders uit kunnen zien, maar achteraf praten is altijd makkelijk.

Nadien kreeg de wandeling zelfs nog een klein staartje; bij de controle in het ziekenhuis bleken mijn leverwaardes als gevolg van de wandeling dusdanig af te wijken dat de behandelend arts er toch even van schrok. Gelukkig herstelde zich dit weer na een week. Wel kan gesteld worden dat ik met dit avontuur mijn grens voorlopig even heb gevonden. Er zullen maar weinig mensen zijn met bijnierschorskanker die een prestatie als deze hebben neergezet. Misschien ben ik zelfs de enige. Ik wil, zolang ik dat kan, anderen blijven motiveren en inspireren. Niets is onmogelijk, zolang je jezelf er maar toe zet! Nog belangrijker is dat er met dit avontuur een prachtig bedrag is opgehaald voor Stichting Tegenkracht; meer dan € 1.500,00! Hier komt later dit jaar alleen maar meer bij!

Afstand: 102,79 km
Duur: 46:01:51
Bewogen duur: 23:21:35
Tempo: 13:38/km
Bewogen tempo: 11:28/km
Gemiddelde snelheid: 4,4 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 5,4 km/u
Maximum snelheid: 9,0 km/u
Hoogte winst/verlies: 1.991,1m/2.086,05m
Gemiddelde hartslag: 124 bpm
Hoogste hartslag: 163 bpm

#StravaProveIt:

Foto’s:

Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina of volg mij via Instagram.