Begin januari staat altijd de Halve marathon van Egmond op de hardloopkalender. Deze halve marathon is berucht en beroemd vanwege zijn vaak zware omstandigheden. Zo gaat een groot deel van het parcours over het strand en elk jaar zorgen de weersomstandigheden ervoor dat het altijd bar en boos is; kou, wind, regen en soms zelfs temperaturen onder de 0; niets is te gek.

Tot deze editie stond mijn deelname-teller op 3. Ik had deze run dan ook totaal niet in de planning. Wel zou neef Niels hem gaan lopen. Ook broer Stefan zou hem gaan lopen, samen met Rob (beiden bekend van de Houtribdijkrun). Neef Niels liet deze loop echter toch aan zich voorbij gaan en vroeg mij of ik zijn startnummer over wilde nemen. Vanaf het moment dat hij dit vroeg leek het me wel leuk om de barre winter-elementen weer eens te trotseren. Ik zat echter in een hectische periode, dus het was even spannend of ik het wel ging halen. Het werd een last minute call, maar uiteindelijk lukte het toch om met Stefan en Rob mee te gaan.

Ik had met Stefan en Rob afgesproken dat we elkaar zouden ontmoeten in Alkmaar, op de plek waar onze auto’s geparkeerd moesten worden. Ik was redelijk op tijd van huis gegaan en kwam dan ook op de afgesproken tijd van 11:00 aan op de plaats van bestemming. Stefan en Rob hadden echter minder geluk en stonden nog een klein uurtje in de file alvorens zij hun auto kwijt konden. Toen ze echter eenmaal waren aangekomen zaten we zo met zijn drieën in de bus naar Egmond aan Zee en waren we alsnog ruim op tijd om ons om te kleden.

Het hing er om of het zou gaan regenen. Op buienradar waren weliswaar donkerblauwe vlekken te zien, maar met een beetje geluk zouden deze aan ons voorbij gaan. Toen we richting de start liepen voelden we zo nu en dan wat spetters maar tot echt regenen kwam het niet. Wel stond er een harde wind. De wind stond dusdanig dat we op het strand gegarandeerd tegenwind zouden hebben. Dat zijn nog eens leuke vooruitzichten. We liepen richting het startvak om daar te wachten tot we mochten starten. Een procedure die we inmiddels maar al te goed kennen.

Het startschot. De adrenaline gaat omhoog. Het gepiep van de tijdwaarneming-chips over de meetmat. Iedereen die zijn GPS-horloge aanzet. Het is begonnen. Waar je voorheen altijd een kleine 4 kilometer door Egmond liep, draaide we nu redelijk meteen het strand op. Op het strand werden we getrakteerd op wat we al wisten: een volle bak tegenwind. Na ons plekje op het verharde zand te hebben opgezocht, beukten we onze weg tegen de wind in. Stefan en ik hadden gekozen voor een korte broek. Hierdoor straalde het rond waaiende zand over onze knieën. De grote slinger aan rennende mensen werd uit elkaar getrokken, waardoor we van groepje naar groepje renden om een beetje uit de wind te blijven. Hier en daar lagen er stukken water of werd het zand wat muller waardoor we zigzaggend over het strand gingen. Uit ervaring wist ik dat het strand wel eindeloos leek, maar keer op keer is het toch weer confronterend. Toch kwam daar uiteindelijk de strandopgang bij Bakkum; een van de zwaardere stukken van het parcours. Je moest je een weg omhoog banen door het mulle zand. Hoe harder je probeert te gaan, hoe zwaarder het is. Met kleine pasjes ging ik omhoog, blij toen ik weer verharde weg onder mijn voeten voelde.

Wind tegen op het strand betekend wind mee in de duinen. Het was dan ook een verademing om een zetje in de rug te krijgen van moeder natuur. Er was zelfs weer een beetje ruimte voor een lolletje tussendoor. Zo gingen we langs diverse verzorgingsposten richting de 15 kilometer. Ook hier week de route iets af van wat ik gewend was. Zo gingen we over een camping en slingerden we voor mijn gevoel meer door de duinen dan voorheen. Vanaf de 15 kilometer begonnen we te merken hoeveel energie het strand ons gekost heeft. Toch was het allemaal prima te doen, zeker gezien het feit ik eigenlijk niet echt getraind had voor deze afstand. In een tempo van rond de 10 km/u liepen we richting de Bloedweg; de befaamde klim richting het eindpunt.

In mijn herinnering was de Bloedweg pittiger dan hij nu leek. Waar ik bij een vorige keer nog wel eens over moest gaan op een wandelpas lukte het mij nu om gewoon te blijven rennen. Nog een ruime kilometer te gaan en we waren bij de finish. Omdat ik er in gedachten al bijna was werd ik onaangenaam verrast door de laatste kilometer ten hoogte van de vuurtoren. Met brandende kuiten en pijn in mijn longen liep ik samen met Stefan en Rob de laatste bocht door. Daar, enkele honderden meters van ons verwijderd, lag de finish. Arm in arm (voor de foto) liepen we de streep over. De Egmond Halve Marathon 2016 was een feit. Het was tevens Rob zijn eerste halve marathon. Onze finish-tijd was 02:08. Niet mijn beste halve marathon, maar wanneer ik kijk naar mijn trainingskilometers en de omstandigheden ben ik zeker niet ontevreden. Het was leuk om zo met zijn drieën te lopen en daarbij niet helemaal kapot te gaan.

Na afloop liepen we richting de tent om ons weer om te kleden. Het is een traditie om na een loop even een ‘vette bek’ te halen; zo nu ook weer. Met een patatje in onze handen gingen we naar de bus om ons weer naar Alkmaar te laten brengen. Daar scheidde onze wegen. Tot een volgende run.

De statistieken:

Afstand: 21,10km
Duur: 02:08:06
Bewogen duur: 02:08:06
Tempo: 06:04 min/km
Bewogen tempo: 06:04 min/km
Gemiddelde snelheid: 9,9 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 9,9 km/u
Maximum snelheid: 13,2 km/u
Hoogte winst/verlies: 132m/119m
Gemiddelde cadans: 154 stappen per minuut
Hoogste cadans: 185 stappen per minuut
Gemiddelde hartslag: 178 bpm
Hoogste hartslag: 191 bpm

Official timing by:

#StravaProveIt: 

Foto’s:

Video: 

(Check je boys op 8:27)

Onderdeel van ‘Challenge The Half 2016’.
Challenge The Half 2016 wordt mogelijk gemaakt door:

Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.