2013 is het jaar wat in het teken stond van zwemmen. 2014 is het jaar wat in het teken stond van fietsen. Hardlopen deed ik al een aantal jaar. Het was dan ook een logisch gevolg dat ik al deze sporten zou gaan combineren. Wat is nou een betere manier dan de triathlon-sport? Mijn ultieme droom is om een Ironman te finishen. Een droom die iets dichterbij is gekomen sinds de komst van de Ironman naar Nederland; Maastricht om precies te zijn. Er is een contract gesloten voor 3 jaar, wat betekend dat ik in ieder geval tot en met 2017 de kans heb om mij klaar te stomen voor deze full distance triathlon. Om kennis te maken met deze sport moet ik echter bij het begin beginnen; de kwart afstand. Het kwartje triathlon van Anna Paulowna was een perfecte wedstrijd om mijn debuut te maken. Hiervoor heb ik wel enigszins kunnen trainen, maar vooral op het gebied van zwemmen had mijn training beter gekund. Hoe het ook zij, met veel plezier ging ik deze uitdaging aan.
Het verslag:
Zaterdag 22 augustus 2015. Het beloofde een warme dag te worden. De watertemperatuur lag op ongeveer 20,5 graden Celsius. Bij een temperatuur boven de 22 graden Celsius is het niet toegestaan om met wetsuit te zwemmen. Ik durfde het echter te gokken om nu ook mijn wetsuit thuis te laten. De tijdswinst die ik hiermee zou halen in de wissel zou groter zijn dan de tijd die ik zou verliezen met zwemmen zonder wetsuit (minder drijfvermogen), was mijn redenatie.
Het verschil tussen een triathlon en bijvoorbeeld een hardloopwedstrijd is dat er bij een triathlon veel meer komt kijken. Zo moest ik goed opletten dat ik niets zou vergeten; zwembril, badmuts, fietsspullen, hardloopspullen, voeding, noem maar op. Rond een uurtje of tien s’ochtend was het tijd om de fiets achterop de auto te laden en richting Anna Paulowna te gaan. Ik moest er namelijk op tijd zijn om met startnummer op te halen en om mijn spullen klaar te leggen in het parc fermee. Eenmaal in Anna Paulowna zag ik al een aantal bekenden. Hier was ik wel blij mee. Zowiezo is het natuurlijk altijd leuk om bekenden tegen te komen, maar dit waren ook nog eens ervaren triathleten. Het was prettig om bij hen aan te sluiten, zodat ik goed kon kijken hoe zij alles deden qua praktische voorbereiding. Hoewel dit niet mijn meest extreme avontuur is tot op heden, had ik toch wel gezonde wedstrijdspanning.
Eenmaal alles klaargelegd in het parc fermee en na even gekletst te hebben en nog wat sportvoeding genuttigd te hebben gingen we met zijn allen naar de start. Deze bevond zich zo’n 6 kilometer verder op, wat betekend dat we een stukje moesten fietsen. Met de spullen die klaargelegd diende te worden bij de fietswissel fietsen we met zijn allen naar het Oude Veer; de plek waar er gezwommen moest gaan worden. Het was een relaxed fietsritje, wat tevens diende als een lichte warming up. Bij het Oude Veer kon Shadowfax (mijn fiets) in het rek worden gehangen en de laatste spulletjes worden klaargelegd. Vervolgens was het wachten op de start. De sfeer was gemoedelijk. Natuurlijk wordt er altijd wel even gekeken naar het materiaal waar iedereen mee rijdt. Zo zie je de meest geavanceerde tijdritfietsen tot ‘klassieke’ racefietsen, sommige met en sommige zonder opzetstuur. Ik heb zelf nog even gekletst met een triathleet uit Almere, die al wat halve triathlons had gedaan maar voor het eerst meedeed met de triathlon van Anna Paulowna. Hier en daar kreeg ik nog wat last minute tips, zoals dat ik op moest letten wanneer ik het water uit zou komen. Ik kon dan nog wel eens wat duizelig zijn namelijk. Wat mij verder opviel was dat er maar heel weinig mensen waren zonder wetsuit. Ik begon een beetje te twijfelen of ik wel de goede keuze had gemaakt. Dit gevoel werd versterkt op het moment dat we te water mochten om richting de start te zwemmen. Wat was het water koud voor mijn gevoel zeg! Gelukkig was ik binnen enkele minuten wel door, maar even wennen was het zeker! Dat had ik niet verwacht. De zwemstart vond ik één van de spannendste dingen. Een massa triathleten die al zwemmend een plekje proberen te bemachtigen waardoor je het risico loopt een hand of een voet in je gezicht te krijgen; de verhalen waren mij maar al te goed bekend. Ik zocht daarom een plekje uit aan de buitenkant, zodat ik niet tussen de extreme drukte zat. Goed en ongeschonden het water uitkomen, dat was het doel.
Het startschot klonk. Alle gedachtes, alle stress; gelijk met de knal van het startpistool is alles direct weg. Ik zwem direct in borstcrawl richting de eerste van de drie boeien. Ik merk dat ik goed mee kan komen met iedereen. Sterker nog, ik haal een aantal mensen in, terwijl zij zelfs in wetsuit zwemmen. Ik heb redelijk vrij baan en blijf dan ook gespaard van de vooraf aangekondigde klappen en schoppen. Voor mijn gevoel was ik redelijk snel bij de eerste boei, waar er gekeerd moest worden. Weer haalde ik wat mensen in, maar soms moest ik ook iets inhouden om mensen met schoolslag te ontwijken. Het zwemmen ging erg lekker en ik had geen moment het idee dat ik extreme inspanning leverde. Precies zoals ik gepland had. Gewoon rustig en relaxed zwemmen en dan knallen met fietsen en lopen. Bij de tweede boei maakte ik de bocht richting het punt waar ik uit het water moest stappen. Nog zo’n 300 meter en dan zat het zwemmen er al op. Voor mijn gevoel zat deze kilometer er zo op.
Toen ik uit het water stapte merkte ik direct dat ik inderdaad wel wat duizelig was. Ik was dan ook erg blij met de van te voren gekregen waarschuwing, zodat ik hier op bedacht was. Al zittend heb ik mijn compressiekousen en fietsschoenen aangedaan, zodat ik even kon bijtrekken. Vervolgens deed ik mijn helm op en rende ik richting de uitgang van de wisselzone. Ik stapte op mijn fiets en begon aan de 40 kilometer. De duizeligheid was snel weggetrokken en met een lekker gangetje fietste ik de polder in. Ik zat al redelijk snel boven de 30 kilometer per uur zonder dat ik er echt moeite voor hoefde te doen, dus dat vond ik alleen maar prettig. Ondanks het mooie weer stond er toch een straf windje op sommige stukken. Ondanks deze wind was het echter goed te doen om boven de 30 kilometer per uur te kunnen blijven fietsen. Het parcours kruiste op 3 punten met een spoorbaan. Het risico bestond dus dat je voor dichte spoorbomen kwam te staan. even snel oversteken bij dichte spoorbomen betekende direct diskwalificatie. En terecht! Toch baalde ik toen ik bij de eerste spoorwegovergang de bomen dicht zag gaan in de verte. Ik verminderde direct vaart en zette mijn fiets in een licht verzet, zodat ik niet stil kwam te staan. Toen de spoorbomen weer omhoog gingen kon ik dus direct doortrappen en opschakelen, zodat ik snel weer op gang was. Zo fietste ik met een gemiddelde snelheid van boven de 30 kilometer per uur, zonder al te veel moeite. Ik haalde zelfs een aantal tijdritfietsen in; dit geeft op de een of andere manier toch een lekker gevoel. Waar ik bij zwemmen geen idee had hoe lang het duurde, kon ik nu precies zien hoe lang ik onderweg was en hoe laat ik ongeveer bij de wisselzone zou aankomen. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat ik bij de tweede spoorwegovergang ook voor dichte spoorbomen kwam te staan. Dit was toch wel erg jammer. Hierdoor verloor ik toch wat tijd. Maar goed, niets aan te doen dus mokken heeft geen zin. Weer in licht verzet, wachten en vervolgens weer snel opschakelen en de rit hervatten. Al na een ruim uur reed ik richting Breezand, waar de wisselzone zich bevond. Hier zouden ook mijn supporters al staan, als het goed is. Inderdaad, in de laatste bocht richting wisselzone hoorde ik mijn naam en zag ik mijn gezin en vrienden al staan. Dat geeft toch weer een extra boost om het laatste onderdeel goed in te gaan; 10 kilometer hardlopen.
De wissel van fietsen naar hardlopen had ik al een beetje geoefend, dus die ging ook een stuk beter dan de wissel van zwemmen naar fietsen. Fiets in het rek, helm af, andere schoenen aan en zonneklepje op en gaan. Ik had nog even snel een gelletje genomen met een teug water en ik snelde richting uitgang van de wisselzone. Daar ging het nog even bijna fout. Er werden door vrijwilligers sponsen en bekertjes water uitgedeeld. Echter, aan één zijde van de weg. Ik stond op het punt om een natte spons aan te pakken, toen iemand plots voor mij dook en voor mij de spons wegpakte. Ik kon de man niet meer ontwijken waardoor ik mij tussen de vrijwilliger en de man moest wurmen waarbij ik de man iets opzij ‘beukte’. Dit was uiteraard niet de bedoeling maar zoals gezegd; ik kon niet verder uitwijken. Dat soort dingen kunnen gebeuren dus ik maakte er verder niet zo’n punt van. Ik kon nog snel een bekertje water pakken, dus gooide ik deze maar over mij heen als verkoeling. De man in kwestie kwam nog wel even verhaal halen dus heb ik mij nog kunnen verontschuldigen.
Het was inmiddels al ruim middag en het was warm. Heel erg warm. Ik had me voorgenomen om onder de 6:00 per kilometer te lopen, wat neerkomt op 10 kilometer per uur. Tot de 5 kilometer ging dit wel, maar op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds iets boven de 6 minuten per kilometer uitkwam. Hoewel ik hier iets van baalde bleef ik mij concentreren op het lopen. Nu uitlopen zonder teveel problemen was de missie. Langs de kant stonden veel mensen, die door het mooie weer massaal waren toegestroomd. Dit was erg welkom, want alle aanmoedigingen geven je toch wat extra kracht. Kinderen stonden met sponsen en tuinsproeiers, dus ik benutte elke mogelijkheid tot verkoeling en zorgde ervoor dat ik voldoende vocht binnenkreeg. Met trainen is een rondje van 10 kilometer altijd zo voorbij, maar er leek nu geen einde aan te komen. Er zaten veel lange rechte stukken in het parcours waardoor het toch allemaal erg pittig was. Toch kwam de finish steeds dichterbij. Bij de laatste draai richting het dorp kreeg ik de hoop dat ik de triathlon binnen de door mijzelf als doel gestelde tijd van 02:45:00 zou gaan finishen.
De laatste kilometer probeerde ik nog iets te versnellen. De koek was echter wel een beetje op. Het warme weer zorgde ervoor dat het lopen toch wel erg zwaar was. Dat mocht de pret echter niet drukken. De finish was al te zien. Richting finish kwam ik Bryan tegen, een kennis. Hij was ook vrijwilliger en regelde het verkeer tijdens de triathlon. Hij rende de laatste meters richting finish met me mee. Vlak voor de finish zag ik de rest staan; mijn vrouw, dochter en William, Joyce en hun kinderen. Ik pakte de hand van mijn dochter en trok haar mee richting finish. Mijn gezin heeft het altijd best wel met te verduren wat sporten betreft dus ik vind het altijd wel speciaal om een avontuur samen met hen te finishen. Hoewel het geen rode loper á la Ironman was, vond ik het toch geweldig om zo over de eindstreep te gaan. Ik was natuurlijk kapot, maar niet over het randje uitgeput. Toen ik achterom keek zag ik iets van )2:39:..? op de tijdsklok staan, dus ik was blij verrast met mijn eindtijd. Mijn eerste triathlon is een feit.
Helemaal geweldig was het dan ook toen ik de officiele eindtijd zag: 02:36:46. Dat was ruim boven mijn verwachting, zeker als je beseft dat het erg warm was en ik 2 keer moest wachten op een langskomende trein. Natuurlijk is er nog een hoop winst te behalen. Zo kan het fietsen iets sneller, moet het lopen nog beter en kunnen de wissels natuurlijk veel sneller. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was (en ben nog steeds) erg tevreden met dit resultaat. Vanaf hier kan ik verder uit gaan bouwen. Eerst richting de halve triathlon en vervolgens richting dat ene ultieme doel. De Ironman van Maastricht.
Rest mij nog even om de volgende mensen te bedanken:
Arthur, voor zijn voedingadvies.
Chris, Wouter en Nathalie: voor hun praktische tips en tricks en natuurlijk de gezelligheid.
Patrick, voor de mooie foto’s.
Natuurlijk mijn vrouw, dochter en William, Joyce en kids: bedankt voor de support en het fantastische onthaal bij de finish.
De statistieken:
Swim split:
Afstand: 1.059m
Duur: 00:19:45
Bewogen duur: 00:19:43
Gemiddeld tempo: 1:52 min/100 m
Gemiddelde snelheid: 3,2 km/u
Totaal aantal slagen: 619
Gemiddelde slagsnelheid: 31 slagen/min
SWOLF: 43
Officiele Mylaps tijd: 00:19:47
Tijd overgang T1: 00:02:50,9
Officiele Mylaps tijd: 00:03:13
Bike split:
Afstand: 39,98 km
Duur: 1:12:19
Bewogen duur: 1:12:12
Tempo: 1:49/km
Bewogen tempo: 1:48/km
Gemiddelde snelheid: 33,2 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 33,2 km/u
Maximum snelheid: 43,3 km/u
Hoogte winst/verlies: 54m/52m
Gemiddelde cadans: 85 omwentelingen per minuut
Hoogste cadans: 180 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: 166 bpm
Hoogste hartslag: 175 bpm
Officiele Mylaps tijd: 01:12:01
Tijd overgang T2: 00:01:20,4
Officiele Mylaps tijd: 00:01:19
Run split:
Afstand: 10,26 km
Duur: 1:00:31
Bewogen duur: 1:00:32
Tempo: 5:54/km
Bewogen tempo: 5:54/km
Gemiddelde snelheid: 10,2 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 10,2 km/u
Maximum snelheid: 16,1 km/u
Hoogte winst/verlies: 10m/9m
Gemiddelde cadans: 151 stappen per minuut
Hoogste cadans: 202 stappen per minuut
Gemiddelde hartslag: 178 bpm
Hoogste hartslag: 189 bpm
Officiele Mylaps tijd: 01:00:27
Totalen:
Afstand: 51,51 km
Duur: 2:36:46
Positie totaal klassement: 150e van de 216 deelnemers
Positie leeftijdscategorie: 68e van de 86 mannen <40
Officiele Mylaps tijd: 02:36:44
#StravaProveIt:
Official timing by:
Foto’s:
Foto’s genomen door mezelf, Patrick Hogervorst, Evert Handiger en Frozen Peanut (Bas de Graaff).
Video’s:
Video door Ivo Hofman.
Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.