Het lag niet in de planning om in 2015 een grote fietstocht te gaan doen. Dit jaar staat voornamelijk in het teken van project zolder en mijn debuut in de triathlon-sport. Wellicht dat er wat kleine avontuurtjes tussendoor zullen volgen maar verder heb ik geen grote plannen.

Totdat buurman en (fiets)maat William mij meevroeg met de Friese Elfmerentocht. In de eerste instantie was ik niet zo happig om mee te gaan, gelet op de hiervoor omschreven jaarplanning. Het feit dat de tocht 'slechts' 150 kilometer is en het dus niet zo heel veel tijd en voorbereiding vergt heeft me toch overgehaald om de tocht te gaan fietsen.

De tocht is niet zo bekend als de fietselfstedentocht. Toch doen er elk jaar weer zo'n 4000 fietsers mee. Dit jaar is de 48e editie; de tocht wordt al georganiseerd sinds 1967. Je kunt kiezen uit verschillende afstanden; namelijk 50, 100 en 150 kilometer. Uiteraard zijn William en ik voor de grootste route van 150 kilometer gegaan. Met alle kilometers van vorig jaar zou dit 'peanuts' moeten zijn (zal wel niet, gelet op de Hollandse wind en het vlakke Friese landschap).

ROUTE 150 KM:
Langs Sneekermeer via Terhorne, Joure, Haskerhorne, Delfstrahuizen, Echtenerbrug, Lemmer, Sondel, Balk, Warns, Workum, Oudega, Gaastmeer, IJlst, Sneek.

Al met al was het leuk om weer een mini-avontuurtje in het vooruitzicht te hebben en straks weer een nieuwe medaille aan de collectie toe te kunnen voegen.

Verslag:

In aanloop van deze fietstocht had ik nog niet zo gek veel gefietst. Mijn eerste rondje was op 12 april 2015; dit was een rondje Afsluitdijk op en neer. Een rondje die me zwaar was gevallen. Daarna heb ik nog een paar kleinere ritjes gedaan, maar dat was het dan ook wel. Ik was dus erg benieuwd hoe deze tocht me zou vergaan. Een andere spannende factor was het weer. Het was de hele week al onstuimig weer, met extreme uitschieters op Bevrijdingsdag. Nu zijn een paar regendruppels niet zo erg, maar als het giet van de regen sta ik niet te springen om een tocht van 150 kilometer te gaan doen. Na goed de weersvoorspellingen in de gaten te hebben gehouden hebben we de knoop doorgehakt; it giet oan!

Zaterdag-ochtend, 9 mei, gingen William en ik rond half 7 s'ochtends richting Friesland. Het was op dat moment droog en niet echt koud. Wel viel ons al op dat er een pittig windje stond. Met de auto de afsluitdijk over gaat een stuk sneller dan met de fiets, dus voordat we het wisten waren we in Sneek aangekomen; het startpunt van de fietstocht. We vertrokken vanaf de woning van de schoonmoeder van William. Nadat we daar een kopje koffie hadden gedronken en onze fietsen gereed hadden gemaakt gingen we op weg naar het startpunt. We waren echter nog geen drie tellen buiten en het begon aardig te regenen. Volgens buienradar zou dit echter niet lang blijven duren, dus even doorbijten en blijven gaan. Nu ben ik nog steeds geen volleerd wielrenner, dus fietsen over gladde natgeregende straatstenen vind ik nog wel een beetje spannend. En laat Sneek daar nu vol mee liggen. Voorzichtig rijdend ging het echter wel. Bij de start konden we onze stempelkaarten halen en snel aan de tocht beginnen. Hoe eerder we op weg zijn, hoe eerder we ook weer terug zouden zijn.

We waren nog niet gestart en het begon steeds harder te regenen. William en ik keken elkaar aan met een blik van: 'waar zijn we aan begonnen?!'. Gelukkig duurde de regenbui niet heel lang, maar we zagen er inmiddels al wel uit alsof we aan een veldrit hadden deelgenomen. De eerste stempelpost zou pas na een ruime 50 kilometer komen, dus we hadden nog even voordat we hier aan zouden komen. We hadden aansluiting gevonden bij een groepje en dat fietste perfect! Hoewel er inderdaad een forse wind stond hadden we hier in de beginfase van de tocht niet zo gek veel last van. De regen was inmiddels ook gestopt zodat we ook langzaam opdroogden.

Na 51 kilometer hadden we het plaatsje Delfstrahuizen bereikt; de eerste stempelpost. Het was hier best druk. We moesten een klein café binnen om de controlestempel op te halen. Even een sanitaire stop, een reepje en we konden weer verder. Het duurde niet lang of we waren ook bij de tweede stempelpost in het plaatsje Balk. Het was vanaf dit punt dat de tocht écht zwaar begon te worden. We zaten weliswaar al op de helft, maar fietsten nu constant tegen de wind in. Ook waren we ons groepje kwijt, waardoor we wat minder dekking konden zoeken bij elkaar en andere fietsers. Hier en daar maakte het saaie en platte landschap plaats voor mooie uitzichten over grote stukken water, waar de golven ruw klotste tegen de waterkant. Af en toe konden we kleine stukjes aansluiten bij een groepje, wat soms resulteerde in kleine waaiers over het fietspad. We waren dus heel erg blij toen we bij het 100km punt waren aangekomen.

Vanaf de 100 kilometer zat het zwaarste gedeelte van de fietstocht er wel een beetje op. Vanaf hier zouden we namelijk een groot gedeelte voor de wind fietsen. Dit was een heerlijke verademing, kan ik jullie zeggen. Af en toe draaide de weg weer tegen de wind in, maar wanneer ik weer zeg dat er een lang recht stuk aankwam met wind in de rug, maakte mijn hart telkens toch een klein sprongetje van blijdschap. Voordat we het wisten waren we dan ook bij het een-na-laatste stempelpunt aangekomen. Hier kregen we een flesje Aquarius aangeboden; volgens mij de lekkerste Aquarius die ik ooit gedronken heb. Hier hadden we ook een mooi uitzicht over het Aldegeaster Brekken (een meer). Na een laatste sanitaire stop maakten we ons klaar voor de laatste kilometers.

We fietsten via Heeg en IJlst weer richting Sneek. Sommige stukjes kenden we nog van de Fietselfstedentocht 2014. In Sneek reden we bijna verkeerd doordat we een woonwijk infietsten. Gelukkig hadden we dit direct door en herstelde we ons op tijd. Na een ruime 6 uur onderweg te zijn geweest kwamen we aan bij het eindpunt; het Schuttersveld. Hier werd het nog even spannend: We waren aan het begin van de tocht vergeten onze startstempel te halen, waardoor we eigenlijk niet alle stempels hadden. In het ergste geval hadden we de tocht overnieuw moeten doen. Gelukkig waren ze niet zo moeilijk en kregen we alsnog de startstempel, samen met de eindstempel en onze welverdiende medaille. De tocht zat er op. William en ik hadden de Elfmerentocht van 2015 met goed resultaat volbracht.

Achteraf wordt er gezegd dat dit één van de zwaarste Elfmerentochten is geweest sinds tijden. De zeer harde wind zorgde ervoor dat het soms echt even afzien was. Natuurlijk heb ik ook op sommige stukken goed door moeten bijten, maar echt loodzwaar heb ik het niet gehad. Ik heb van het begin tot het eind genoten van de tocht. De regen aan het begin was wat minder omdat ik nu eenmaal een mooi-weer fietser ben. Ook de Nederlandse wind zal nooit mijn vriend worden. Toch kijk ik tevreden terug op een geweldige dag.

Een speciale dank weer naar William en natuurlijk zijn schoonmoeder.

De statistieken:

Afstand: 147,98 km
Duur: 06:42:50
Bewogen duur: 05:55:43
Tempo: 02:43 min/km
Bewogen tempo: 02:24 min/km
Gemiddelde snelheid: 22,00 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 25,00 km/u
Maximum snelheid: 41,60 km/u
Hoogte winst/verlies: 401 meter/148 meter
Gemiddelde hartslag: 145 bpm
Hoogste hartslag: 179 bpm

Official timing by:

 

#StravaProveIt:

Foto's:

Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.