Sportief hoogtepunt van 2013 was voor mij toch wel DH2TX2013. Een loodzware zwemtocht van Den Helder naar Texel.

Het verhaal

Zo’n 8 jaar geleden zat ik met Patricia bij café/restaurant Nogal Wiedus in Den Helder. Vanuit het raampje heb je een heel mooi uitzicht over de Noordzee en het Marsdiep. Verderop gelegen ligt het eiland Texel.

Zo kijkend naar dat schouwspel zeg ik: “dat is makkelijk te zwemmen; het is hemelsbreed misschien 4 kilometer”. Patricia schiet een beetje in de lach. “Ja hoor, natuurlijk..jij wel”. Een tafeltje naast ons zat een ex-marinier die er nog een schepje bovenop deed: “onmogelijk”, zegt hij. Je hebt te maken met gigantische stromingen wat het gewoon onmogelijk maakt om naar Texel te zwemmen.

Spot

Vanaf dat moment is het eigenlijk een beetje een ‘running gag’ geworden. Elke keer als we bij het strand waren of als we vanaf Nogal Wiedus naar Texel keken werd er altijd gekscherend gezegd: “Dat zwem jij wel even hé, Sebas?!” Er werd (en wordt nog steeds) ha(r)telijk om gelachen.

Be Tough

April 2012, Helderse Uitmarkt. Er worden folders uitgedeeld door Be Tough. Deze organisatie organiseert in augustus 2012 een zwemtocht van Den Helder naar Texel. Dit voor de stichting Spieren voor Spieren. Dit is dé aangewezen mogelijkheid om te bewijzen dat ik wel degelijk in staat ben om de oversteek te maken. Ik overweeg dan ook serieus om mee te doen. De korte tijd die ik heb om te trainen en om het sponsorgeld bij elkaar te verzamelen houden me echter uiteindelijk tegen. Toch blijft het jeuken!

2013

Toen duidelijk werd dat de zwemtocht in 2013 weer georganiseerd zou gaan worden heb ik direct besloten me in te schrijven. De inschrijving opende in november 2012 en ik was dan ook één van de eerste deelnemers die zich had aangemeld. Het was alleen nog een kwestie van trainen en ervoor zorgen dat het verplichte bedrag aan sponsorgeld (€ 750,00, best pittig) bij elkaar geraapt zou gaan worden.

De Helsdeur: een verslag van Den Helder naar Texel

Het is vrijdag 9 augustus 2013. 17:43 krijg ik een sms met daarin de tekst:

Beste deelnemer aan DH-TX, hierbij het officiele bericht over de zwemtocht. Er is een GO. De zwemtocht gaat door! Tot morgen Be Tough

YES! Eindelijk is het zo ver. Het gaan nu dan echt gebeuren. Na 8 jaar lang er over gefantaseerd te hebben gaat het er nu echt van komen. Sinds de inschrijving in november 2012 is het nog nooit zo echt als nu geweest. De monsterlijke zwemtocht van Den Helder naar Texel. Ik sta verder (nog) niet stil bij de mogelijke omstandigheden. Het gaat door en dat is wat telt!

Zaterdag 10 augustus 2013: omstreeks 12:00 in de middag. In verband met mijn verjaardag ga ik alvast naar de dijk om wat spullen klaar te leggen voor de festiviteiten s’avonds. Op de dijk tref ik ook mede-deelnemers Marco Reebeen en Patrick van der Mark. Kijkend naar de zee worden we toch een beetje stil. Erg stil. Het is namelijk erg bewolkt en windkracht 5. Het ziet er naar uit dat het Marsdiep zich niet zo snel gewonnen geeft. Alsof de zee fluistert: ‘als je me wilt overwinnen, moet je er wat voor doen!‘ Ik zeg niet de dat de moed me volledig in de schoenen zonk op dat moment, maar ik kreeg wel (voor het eerst) het besef dat het echt heftig zal gaan worden. Aan de andere kant: mijn zwemtochtje bij Kijkduin was ook geen krentenbol, dus het is niet voor het eerst dat ik in dit soort omstandigheden zwem. Daarnaast: de wind zou nog wat gaan liggen dus wellicht valt het allemaal wel mee.

Zaterdag 10 augustus 2013, 17:00. Afscheid genomen van mijn vrouw en kind. Mijn vrouw gaat samen met m’n vader (m’n sportcoach for life) en buurman en kapitein William naar Texel om me daar op te wachten. M’n kind staat met de rest van de familie op de dijk bij Kaap Hoofd. Alle zwemmers krijgen een briefing van Be Tough, welke plaats vind bij Manege Bruin. Op zich worden er geen nieuwe dingen verteld. Je voelt de spanning. Alle zwemmers worden genummerd en krijgen een badmuts. Ik ben nummer 26. De geboortedag van mijn vrouw, dus dat moet geluk brengen.

Om 17:30 lopen we met zijn allen naar de dijk. It is time. Op de dijk is het al gezellig druk. Veel familie en vrienden. Op het water zie ik de boot met daarin mijn vrouw en vader al dobberen. Ook Lammie Winters van Speedo Nederland is van de partij, evenals mijn beide werkgevers en een collega. Het is leuk om iedereen te zien, de steun is gigantisch. Toch zie ik steeds in mijn ooghoek het Marsdiep, die uitdagend aan het kolken is. Nog een klein uurtje… De officiële opening vind plaats. Iedereen wordt van harte welkom geheten en bijna is het zover! De zwemmers gaan dan het water in om de oversteek te maken naar Texel. In de verte is de finish-boog al te zien. Deze is iets naar rechts verplaatst in verband met de gigantische stroming en de westelijke wind.

Om 18:30 is het dan zover. Alle zwemmers gaan langzaam naar de rand van het water. De spanning stijgt. Het wachten is nu op de kayaks. Deze moeten een heel stuk tegen de stroming in varen richting de start en zijn dus vertraagd. Dit wachten duurt lang. 5 minuten..10 minuten…een kwartier. Om 18:45 komen ze dan eindelijk. Snel nog even de laatste foto’s, m’n dochter een laatste kus, duimpjes omhoog…het gaat gebeuren! In het water drijft een blauwe bal. Hier zit een kabel/touw aan vast welke verankert ligt. Tijdens de briefing was uitgelegd dat alle zwemmers vanuit het water zullen starten. We konden ons vasthouden aan de verankerde kabel, zodat we ook even konden wennen aan de watertemperatuur. Toen we het sein kregen om het water in te gaan liep ik ook direct naar deze kabel toe. Maar toen ineens klonk het startschot. Niets acclimatiseren. Niets inzwemmen. DH2TX2013 is officieel begonnen. De zwemtocht naar Texel is zojuist van start gegaan.

De verwarring duurde bij mij slechts een paar seconden. Alle spanning, alle drukte van de dijk, alles was in 1 klap weg zodra mijn hoofd onderging in het zoute water. Ondanks de hoge golven waande ik mij in een oase van rust. Stil om mij heen. Alleen met de golven. Vanaf het eerste moment heb ik geen boot of zwemmer gezien. De start ging naar mij idee perfect. Ik zwom meteen mijn eigen tempo en liet mij niet gek maken door anderen. Dit tempo kon ik uren volhouden zo. Toch merkte ik het effect van de gigantische stroming, zonder dat ik de stroming zelf echt heb gevoeld. Gelukkig doemt er voor mij al redelijk snel een kayak op. Ik dreig al redelijk af te drijven, dus krijg het advies hem te volgen. Vanaf dat moment beleefde ik een tamelijk rustige zwemtocht voor mijn gevoel. Natuurlijk; de golven waren gigantisch hoog. Af en toe werd je zwembril bijna je gezicht af gebeukt. Ademhalen was soms niet mogelijk omdat je midden in een golf zat. Mijn ademhaling van 1 op 2 werd soms een ademhaling van 1 op 4 of zelfs 1 op 6. Maar dat deerde niet. Ik zat er lekker in. Ik had in ‘mijn’ kayak een vast orientatiepunt gevonden dus hoefde mij nergens druk om te maken.

Het tijdsbesef was vanaf het eerste moment dat ik in het water lag volledig weg. Zwem ik pas een kwartier? Al een half uur? Geen idee. Heel af en toe deed ik 2 schoolslagen tussendoor om tussen de hoge golven te kijken waar mijn kayak was. ‘Gaat het nog?’ vroeg de kayakker. ‘Prima‘, zei ik. ‘Gaan we nog goed?‘ De kayakker antwoorde: ‘zolang je mij volgt gaat het prima. We zijn al over de helft‘. Al over de helft. Gigantisch! Zoals gezegd: ik heb niet het idee dat ik al meer dan een uur aan het zwemmen ben, dus ik lig op koers! Super. Op een gegeven moment zie ik zelfs tijdens het ademhalen al de duintopjes van Texel. Ik nader het eiland. Zwaar heb ik het ondanks de golven niet echt. Ik heb een lekker zwemtempo, kom goed uit de voeten met de hoge golven en ook nog geen pijntjes of krampjes. ‘Dit is het dan‘. Dacht ik. Ik zwem naar Texel.

Totdat er op een gegeven moment een boot naast me opdoemt. Tijdens het ademhalen zie ik gigantische lensen foto’s maken. Ook hoor ik vaag stemmen. Tijdens het zwemmen hoor ik echter zeer slecht dus zwem door. De stemmen versterken. Ik schrijf het op dat moment nog weg als gejuich en zwem weer door. De stemmen versterken wederom, dus ik stop om te kijken wat er aan de hand is. Ik ben inmiddels met kayak en al zo ver afgedreven dat ik de seinmast van de veerhaven al zie. Ik ben diagonaal het Marsdiep overgestoken. Nog een klein stukje en ik zou zo de Mokbaai inzwemmen. In de boot herken ik mede-zwemmers Marco Reebeen en Pilar van Rooijen al. ‘Je bent zover afgedreven dat je het vanaf hier nooit meer gaat halen’, zegt iemand op de boot. ‘Daarnaast is het ook niet veilig meer, in verband met de vaargeul. We moeten je er hier uithalen‘.’K*T‘, denk ik. Het zal me toch niet gebeuren? Het gaat zo lekker tot nu toe. En hoe kom ik hier dan terecht? Ik ben alleen de kayak gevolgd. Deze had me dan al veel eerder bij moeten sturen. Balen balen balen. De kust van Texel was makkelijk te zien. De finish-boog was een ruime kilometer, zo niet meer, verwijderd van het punt waar ik het strand opgekomen zou zijn. Dat beloofde hoe dan ook een flinke wandeling te worden. Maar dat maakt niet uit! Dit is niet waar ik 7 maanden voor getraind heb. Na nog geen 3 minuten in de boot te hebben gezeten zeg ik: ‘ik wil eruit. Ik zwem vanaf hier naar de kust en ik loop de rest wel‘. Marco en Pilar denken er hetzelfde over. De mensen op de boot gaan akkoord en we duiken het water weer in.

Balen van dit moment maar blij dat ik weer in het water lig zwem ik verder. Ik verwacht eigenlijk ieder moment de bodem onder m’n voeten te voelen, maar dit duurt nog verrassend lang. Na zo’n 5 tot 10 minuten gezwommen te hebben voel ik dan toch eindelijk het zand van Texel. Ik heb het gehaald. De overkant. Ook mijn medezwemmers bereiken de kust. De finish-boog is te zien in de verte. In plaats van rustig uit te wandelen naar de finish-boog kruipt mijn hardloop-bloed waar het niet gaan kan. Sprinten! En wat gaat het lopen lekker. Nog vol van adrenaline ga ik over het strand van Texel. Ik loop door de branding, soms met voeten door het water. Wel moet ik oppassen voor de vele kwallen welke op het strand liggen. Kwallen waar ik tijdens het zwemmen helemaal niet bij heb stilgestaan en ook geen last van heb gehad. De finish-boog komt dichterbij. De mensen bij de finish merken mij op en beginnen te schreeuwen. Ik meen zwemmaat Eelco te horen roepen: ‘Daar is Sebas. Hij kan het hardlopen niet laten‘ of iets in die geest. Ik steek schuin de pas af door een stuk water. Daar staat mijn vrouw. Ze wilt me omhelsen, maar daar is op dat moment nog helemaal geen tijd voor. Ik had beloofd dat ik samen met haar onder de finish-boog zou lopen. Een man een man, woord een woord. Ik pak haar bij de arm en samen lopen we onder de finish-boog. Vanaf het moment dat ik het water in ging op Kaap Hoofd tot aan het moment dat ik de boog passeerde heeft in totaal 1 uur, 18 minuten en 18 seconden geduurd. Missie geslaagd.

Op het strand van Texel tref ik ook een vriend en diens vrouw, welke speciaal voor mij de naar Texel zijn afgereisd.. Mijn vrouw en vader gaan direct met de boot terug, om weer op tijd bij de bekendmaking van het totaal opgehaalde sponsorbedrag te zijn. Ik omhels mijn zwemmaten. Van Bruinvis-lid Marleen krijg ik mijn eerste medaille. Moe maar voldaan wacht ik op de rib-boot terug naar Den Helder. 10 minuten later stuiter ik in een rib terug over het water naar Kaap Hoofd. Op naar het vaste land. De boot stopt zo’n 25 meter voor de kust. Verder kan hij niet. Ik had m’n wetsuit aan gelaten, en dat bleek een juiste beslissing. Ik moest namelijk het laatste stukje terug zwemmen naar de kust. Er waren mensen die zich al hadden omgekleed maar die moesten dus wederom een nat pak halen. Ik spring in het water en zwem nog een paar ferme slagen borstcrawl. Vanaf de kantlijn hoor ik Lang Zal die Leven. Het is namelijk ook mijn verjaardag. Ik loop de dijk op en het feest barst los. DH2TX2013 is tot een einde gekomen. Gelukkig met succes. Door de vermoeidheid en de adrenaline sta ik de rillen van de kou. Alles gaat een beetje langs me heen. Gelukkig tref ik mijn dochter en krijg ik een dikke knuffel.

Na mij omgekleed te hebben heb ik tijd om bij te praten met alle familie, en iedereen die naar de dijk was gekomen om te kijken. Een verslaggever van het Noordhollands Dagblad is aanwezig om direct het laatste interview af te nemen voor de Helderse Courant. Al rillend beantwoord ik de vragen die op mij afgevuurd worden. Helaas duurt het erg lang voordat mijn vrouw, vader en de buurman terug zijn. Dit in verband met het door de sluis komen. Helaas, want de uitreiking van het sponsorbedrag gaat van start.

Vlak voor de bekendmaking spreek ik nog even met Olivia en Sam. Zij zijn ambassadeur voor Spieren voor Spieren en hebben beiden een spierziekte. Ik vraag aan Olivia hoeveel zij denkt dat er is opgehaald. ‘€ 3.000,00‘ antwoord ze voorzichtig. Ik antwoord: ik denk dat het wel € 30.000,00 is!‘ We gaan het zien. Bas en Jorick schrijven de cheque ter plaatse op. ‘Een twee. Een acht. Een twee. Een vijf en een nul. € 28.250,00‘. Ongelooflijk! Wat een bedrag. En dat allemaal voor Spieren voor Spieren. Daar doe je het voor. Ineens is het zwemmen niet meer belangrijk. Het besef komt dat heel veel ouders en kinderen hier hoop uit putten. Hoop op een medicijn. Hoop op een beter leven. Het was me een grote eer om daar aan bij te mogen dragen.

Het gefeest op de dijk gaat nog even door. Ik help al gauw met inpakken om met mijn gezin en een groep familie en vrienden thuis nog even mijn verjaardag te vieren en na te praten .

10 augustus 2013…een dag om nooit te vergeten. Voor mij niet, maar zeker ook voor vele anderen niet. Het Marsdiep gaf zich niet gewonnen. De Helsdeur heeft zijn naam eer aan gedaan. Maar het is gelukt. Graag zou ik nog eens aan een tafeltje bij Nogal Wiedus willen zitten. Ik zal dan zeggen: ‘als je halve marathons loopt, moet het ook mogelijk zijn om naar Texel te zwemmen. Ik hoop dan dat er een ex-marinier naast me zit die me voor gek verklaard en zegt dat het onmogelijk is. Trots zou ik mijn medaille laten zien.

Foto’s o.a. genomen door Patrick Hogervorst, Marleen de Waal Malefijt en anderen..

Video’s van de zwemtocht: