Enkele dagen terug verscheen er een artikel van het NRC over ‘De levende hel van de triatlon’. Strekking van dit artikel is dat triathleten op een bijzondere manier om kunnen gaan met fysieke en mentale pijn. Een triathlon volbrengen is niet niks; je wordt voortdurend geconfronteerd met lichamelijke ongemakken en tegenslagen. De ijzeren wil en het doorzettingsvermogen van de gemiddelde triathleet maakt dat ze met deze pijn om kunnen gaan.

Wat is nou precies pijn? Ik roep het zelf ook vaak; ‘love the pain‘, ‘no pain, no gain’, ‘embrace the suck’, allemaal gevleugelde uitspraken om aan te tonen dat pijn relatief is en niets onoverkomelijks. Maar is dat ook wel zo? Diep onder de pijn die het sporten soms met zich mee kan brengen schuilt bij mij namelijk een veel diepere pijn. Een pijn die helemaal niet zo stoer is en vooral een pijn waar ik zelf helemaal niet om heb gevraagd. Ik heb het over de pijn van het verlies van mijn dierbaren.

Sinds het verlies van mijn vrouw en mijn moeder is er iets met me gebeurd. Logisch natuurlijk. Het gemis blijft enorm en er is helemaal niets wat deze pijn kan verzachten. Gevoelens van machteloosheid en onrechtvaardigheid wisselen elkaar af; je staat er mee op en je gaat er mee naar bed. Ik bof met het feit dat ik een lieve dochter heb die me op de been houdt, maar toch zal ik nooit meer echt compleet zijn. Ik heb dan ook niet de illusie dat ik ooit weer dezelfde persoon zal worden als dat ik was voordat ik in korte tijd mijn vrouw en moeder verloor. De ene dag kan ik beter omgaan met deze gevoelens dan de andere dag. Ik mis niet alleen mijn geliefden, maar soms ook mijn oude ik. Deze is echter samen met hen gestorven. De nieuwe ik zal langzaam vorm moeten gaan krijgen in het proces wat rouw heet. Een proces waarvan ik helaas niet weet hoe lang deze zal gaan duren.

En dan kom ik weer op de duursport. Ik zie het proces waarin ik in zit als een full distance triathlon. Wanneer je van te voren te lang stil gaat blijven staan bij de afstand die je moet gaan afleggen vliegt het je aan. Het lijkt bijna niet te bevatten dat het menselijk lichaam daartoe in staat is. Laat staan de pijn die je tijdens de wedstrijd zal gaan voelen. Maar wanneer je alles in kleine stukjes knipt lijkt het ineens een stuk makkelijker. Eerst maar eens zorgen dat ik ongeschonden uit het water kom. Even op adem komen en dan beginnen aan het fietsen. Tijdens het fietsen een pace zoeken die je past. Tot slot begin je aan de marathon; het zwaarste onderdeel maar tegelijkertijd het onderdeel waar je jezelf dichter bij de finish ziet komen. De finish die in dit geval een ‘nieuw ik’ is die om heeft leren gaan met zijn nieuwe situatie. Voor mijn gevoel bevind ik me op dit moment nog in het zwem-gedeelte van de triathlon, druk zoekend naar een plaatsje in het water tussen alle andere deelnemers. Maar ik blijf in gedachten houden dat het zwemmen vanzelf overgaat in fietsen.

Natuurlijk komt deze  vergelijking zo erg luchtig over en klinkt het allemaal erg makkelijk. Toch heb ik op dit moment erg veel aan sport. Het zorgt voor afleiding. Zo geeft een lange duurloop van 3 uur mij bijvoorbeeld de gelegenheid om mijn gedachten te ordenen. Tijdens het sporten denk ik aan van alles maar toch ook weer aan helemaal niks. Het zorgt ervoor dat ik een frisse kijk blijf houden op alles en mezelf niet verlies in zelfmedelijden. Ook is het een manier van afreageren. Als ik boos ben op de wereld omdat het niet eerlijk is wat me is overkomen doe ik een snelle loop of een zware interval. Als de pijn en verdriet me aanvliegt doe ik een duurloop, zodat het rotgevoel langzaam wegebt op het ritme van mijn voetstappen over het asfalt. Sport geeft mij energie. Ik zou iedereen in een vergelijkbare situatie mee willen geven om te proberen van zichzelf en van het leven te blijven houden, hoe moeilijk dat soms ook is. Het leven is kort en zeer kostbaar. Gegeven tijd is niet vanzelfsprekend. Mensen roepen wel eens; Yolo (You Only Live Once). Dat is niet waar! Je leeft elke dag. Je sterft daarentegen maar 1x. Probeer er elke dag weer van te maken, zodat je op het moment dat hét moment daar is nergens spijt van hebt.

Klinkt dit herkenbaar? Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van dit stuk? Praat mee in de reacties hieronder of stuur me een berichtje. Vond je het mooi om te lezen? Deel dit bericht dan via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.