Via Mark Paasman van Stichting Bevrijd van PTSS kwam het volgende bericht mij onder ogen: 

“In mijn tuin lag ik, wanhopig na een ernstige zelfmoordpoging. Het was niet de eerste keer dat ik een mes in mijn handen hield. Mijn vriendin was getraumatiseerd door het vinden van mij, en ik had haar al veel moeilijkheden bezorgd vanwege mijn psychoses, dissociatie en totale gebrek aan emotionele controle. Dat ze nog steeds aan mijn zijde stond, was een wonder waarvoor ik buitengewoon dankbaar was.

Zoals Mark beschrijft in zijn boek: “Zij wachtte in de gang terwijl ik in een betonnen cel zat.” Dit was het begin van mijn strijd met PTSS.

Na mijn zelfmoordpoging werd meervoudig werkgerelateerd trauma vastgesteld, daterend vanaf het begin van mijn carrière bij de politie. Een beroep met een donkere, onderbelichte kant, zoals ik de “thin blue line” nu zie.

Als ik terugkijk, waren de tekenen duidelijk, ondanks wat de hulpverlening beweerde. Ze ontkenden dat ik PTSS had. Mijn eerste traumatische ervaring deed zich voor toen ik 22 was, net begonnen bij de politie. Sindsdien heb ik veel meegemaakt, maar praten was geen optie; koffie drinken en doorgaan was het devies. Wat mijn collega’s betreft, hoe zij ermee omgingen, is nu niet mijn focus. Er wordt je van alles geleerd, behalve hoe je met trauma moet omgaan. Gelukkig is er sindsdien enige verbetering geweest, maar er is nog een lange weg te gaan. Ik heb 26 jaar op straat gewerkt en kan zeggen dat ik veel heb meegemaakt. Terwijl ik dit schrijf, ben ik opgelucht dat ik niet langer in dat vak zit, ondanks mijn bekwaamheid.

Na mijn zelfmoordpoging onderging ik een openhartoperatie en besloot de psychiater dat ik gewoon naar huis kon. Ik was geschokt. Achteraf bleek dat de psychiater in opleiding was en totaal niet begreep wat ik doormaakte. Dit gold eigenlijk voor de hele psychische hulpverlening. Niemand begreep die beslissing, zelfs het ziekenhuispersoneel was verbaasd.

Mijn vriendin en nicht vochten voor mij, omdat ik hulpeloos in het ziekenhuisbed lag. Ze probeerden tevergeefs de psychiatrie ervan te overtuigen dat ik intensieve hulp nodig had, geen oppervlakkige behandeling en medicatie, en zeker niet terug naar de plek waar ik mijn leven bijna had verloren.

Na veel gedoe werd ik uiteindelijk opgenomen in een kliniek. Eindelijk hulp, dachten we. Helaas was niets minder waar. Ik werd de daaropvolgende weken herhaaldelijk getest en gepest. Het voelde als pesten, geen andere woorden voor. Het resultaat was dat ik uiteindelijk agressief reageerde en voor ik het wist, stond ik weer op straat. Dit alles vanwege onbegrip en onkunde. De hulpverlening was absoluut niet voorbereid op PTSS en alles wat daarbij komt kijken. Ze faalden op dit gebied jammerlijk. Medicatie voorschrijven en emoties testen, dat was het zowat. Dit is achterhaald en schadelijk voor de patiënt en hun naasten. Dit moet veranderen.

Toen ik Mark Paasman leerde kennen via een benefietevenement voor de stichting “Bevrijd van PTSS” in 2022, begon er licht aan het einde van de tunnel te schijnen. Mark gaf lezingen aan actief dienend brandweerpersoneel, en Danielle, de voorzitter en oprichter van de stichting, was ook aanwezig. Ik was er als instructeur van een Krav Maga-school die trainingen gaf.

Via deze connectie kwam er eindelijk een keerpunt. Terwijl ik in de kliniek lag, hopend op de juiste hulp en begeleiding, namen we contact op met Mark via een collega. Mijn vriendin belde Mark en legde de urgentie uit. Mark maakte zijn agenda leeg en stond binnen twee dagen voor me in de kliniek. In anderhalf uur tijd gaf hij me meer inzicht dan alle hulpverlening bij elkaar. Hij legde uit hoe trauma’s ontstaan, waarom ik constant ‘aan’ stond, waarom ik mijn emoties niet kon beheersen en waarom ik bij het kleinste ding stress ervaarde. Hij gaf me ook zijn boek mee. Lees het en je begrijpt wat PTSS met je doet. Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die het niet heeft ervaren.

Een paar weken later, na meerdere gesprekken en ondersteuning van Mark, werd ik vijf dagen lang samen met een veteraan door de stichting “Bevrijd van PTSS” in een hotel geplaatst. De training begon. Mark begeleidde ons intensief en trainde ons gedurende die week. We hebben uren gepraat, geluisterd, gewandeld en geleerd. Een van de eerste dingen die Mark benadrukte, was dat de kras op die plaat zou blijven, maar dat ik nu de controle had. Ik beheerste mijn reacties op traumatische herinneringen. En dat is echte vrijheid. Ik voelde dat ik weer de touwtjes in handen had.

Bijvoorbeeld, op 23 december ging ik even zwemmen in de Maas. Dat was voor mij een teken dat ik weer de controle had, omdat ik niet in paniek raakte maar mijn emoties en lichaam onder controle had terwijl ik ontspannen tien minuten in het koude water zat. Dit heeft mijn zelfvertrouwen enorm versterkt. De methodiek van Mark en ik werden één, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik in slechts drie maanden tijd weer een baan heb gevonden, toekomstperspectief heb, en controle over mijn leven.

Ik ben nu positief, dankbaar en vol vertrouwen, elke dag opnieuw. Dankbaar voor mijn nieuwe kans. oor heeft gezorgd dat ik deze kans kreeg. Dankbaar voor Mark en zijn training, en dankbaar voor Danielle en de financiële steun van de stichting. Ik ben dankbaar voor elke nieuwe dag, voor het vermogen om te genieten van de kleine dingen in het leven. Dit is iets wat ik lange tijd niet kon.

De training van Mark werkt, en zijn boek legt alles begrijpelijk uit. Het stappenplan om jezelf te bevrijden, geschreven door een ervaringsdeskundige, werkt echt.

Ik hoop oprecht dat werkgevers en organisaties waar PTSS op de loer ligt, deze aanpak en kennis omarmen. Ook hoop ik dat de hulpverlening wakker wordt en zich aanpast. Hoe sterk je ook bent, wat je ook hebt meegemaakt, je bent en blijft een mens, en eenmaal gezien, moet je blijvend geholpen worden.”

• Micha, voormalig politieagent

Micha heeft nu weer een eigen huisje, maar had niet de financiële middelen om voor inrichting zorg te dragen. Reden waarom de Sebastiaan horn Foundation er voor heeft gekozen hem Rataplan waardebonnen te schenken ter waarde van € 100,00. Hopelijk geeft dit Micha de gelegenheid om wat leuke spulletjes voor zijn nieuwe woning te kopen. 

Dat is waar de Sebastiaan Horn Foundation voor staat! Andere mensen helpen die de hulp goed kunnen gebruiken!