De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik doorgaans niet zo van trainingsgroepjes hou. Trainingen werk ik het liefst alleen af, naar eigen inzicht. Dit past ook het best mijn filosofie: iedereen kan zijn of haar doelen bereiken op eigen kracht, als de wil en inzet er maar is. Hetzelfde geldt voor professionele coaching; het liefst doe ik zonder, omdat met coach het ‘avontuurlijke’ er een beetje af gaat. Zodra je maar doet wat je coach je voorschrijft kom je er wel. Ik ontdek het liefst alles op eigen manier.

Nadeel hiervan is wel dat je veel minder snel ontwikkeld. Als niemand (met verstand van zaken) je verteld waar je techniek bijgeschaafd moet worden, laat je de kansen om beter te presteren liggen. Je zal niet zo snel veel snellere tijden gaan lopen bijvoorbeeld. Laat ik mijn doel om de Ironman te gaan doen als voorbeeld nemen; vooralsnog twijfel ik er niet aan dat finishen absoluut mogelijk moet zijn. Maar het is voor mij niet reeël om te verwachten dat ik een tijd neerzet van bijvoorbeeld 11 uur. Dan heb ik echt professionele begeleiding nodig. Nu is dit dus niet mijn doel. Het beleven en finishen van een Ironman vind ik belangrijker dan er een uurtje meer of minder over doen. Vooral ook omdat niet iedereen de (financiële) mogelijkheid heeft een coach in arm te nemen. En ik wil juist laten zien dat iedereen bijvoorbeeld een Ironman kan finishen of een zwemoversteek kan maken. Zonder professionele coaching.

Goed, dat gezegd hebbende. Hoewel ik vorige maand een nieuw PR heb gelopen op de halve marathon, blijf ik toch een klein beetje hangen op mijn looptijden. Er zit meer in voor mijn gevoel. Blij was ik dan ook met het aanbod wat ik gekregen heb om af en toe is mee te trainen op de baan, onder begeleiding van een trainer. Nu zie ik jullie al denken: ‘en je hele betoog over groepjes en coaching dan?’. Zo denk ik er nog steeds over. Ik zal ook echt niet élke week op de atletiekbaan te vinden zijn. Maar tips & tricks om mijn looptechniek te verbeteren en wat sneller te worden zijn van harte welkom.

Gisteren was het dan zo ver; mijn eerste baan-training. Ik woon praktisch om de hoek dus de weg ernaartoe was een mooie warming up. Eenmaal aangekomen was het even wachten op de trainer (Raymond Koen), waarna we direct een rondje om gingen voor de echte warming up. Van de baan liepen we naar het park, alwaar we tegen een heuveltje op wat techniek-oefeningen gingen doen. Na deze oefeningen werd iedereen nog even aan elkaar voorgesteld voor de nieuwkomers. Er liepen stuk voor stuk toppers mee, waarvan iedereen tijden loopt waar ik alleen maar van kan dromen. Zo liep iedereen de halve marathon wel onder de 1:20. Er was zelfs een jongen van 12 welke de 5 kilometer loopt in 19 minuten. Ook triathleet Sjaak van den Berg hoorde tot het gezelschap; hij probeert zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Rio. Nog enigsinds onder de indruk van de tijden die iedereen loopt, gingen we weer terug naar de baan, kriskras door beboste paadjes van het park.

Bij de baan aangekomen werd het tijd voor het echte werk. We gingen een soort piramide lopen van 2x 500 meter, 2 x 1000 meter, dan weer 2 x 500 meter en tot slot 5 x 200 meter. Tussendoor hadden we steeds 200 meter herstel. De eerste 2 x 500 meter ging prima, maar het werd al snel wat zwaar. Ik heb al vaker gezegd dat ik geen sprinter ben en dat werd vandaag weer eens extra duidelijk gemaakt. De herstelblokjes had ik hard nodig om het volgende tempo-blokje weer enigsinds aan te kunnen. Hoewel ik absoluut niet de illusie had de anderen bij te kunnen houden, wilde ik me ook niet gek laten maken. Ik heb meteen wat handige tips meegekregen met betrekking tot mijn houding; zo moet ik wat meer rechtop lopen met mijn kin naar beneden. Op deze manier kan ik wat grotere stappen maken wat de snelheid en efficiency ten goede komt. ‘Gaan we aan werken coach!’, dacht ik. Na de tempo-blokken liepen we allemaal nog even 2 rondjes rustig uit waarna mijn eerste baantraining er alweer op zat.

Alhoewel…ik was natuurlijk lopend zodat ik ook weer lopend naar huis moest. Samen met Raymond en nog iemand anders gingen we huiswaarts. Een cooling down kon je het niet noemen, met een tempo op de 5:30 per kilometer. Na de anderen gedag te hebben gezegd, sloeg ik de andere richting op richting huis. Op eigen tempo, de laatste paar meters zelfs even in wandelpas, ging ik naar huis. Op weg naar een lekker glas koude chocomel en een warme douche. Ik was kapot. Wat een training was dit zeg. Toen ik onder de douche stond na te genieten van de zware training begon het buiten te regen en te onweren. Net op tijd binnen dus.

Ik vond deze baantraining erg leerzaam en ik ga dit dan ook zeker wat vaker doen. Zoals gezegd zal je mij nu niet elke week op de baan vinden maar 1x per maand wil ik toch wel gaan proberen. Tussendoor moet er, naast natuurlijk de dagelijkse bezigheden thuis, ook nog gefietst en gezwommen gaan worden namelijk. The blessed life of a triathlete. Hopen dat het mooie weer een beetje terugkomt; dan kan ik Epona namelijk weer eens uitlaten….

Have a good week iedereen.

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.