Enige tijd geleden plaatste AFC Ajax een video op Facebook. Op deze video was te zien hoe de middenstip van de Amsterdam ArenA werdt uitgesneden:

Bij de video stond het volgende berichtje:

#Ajax & Amsterdam ArenA geven de middenstip weg!
Kans maken? Laat weten wat jij met dit stukje heilige gras zou willen doen! 🌱🍃
#Ajax & Amsterdam ArenA are giving away the centre spot!
Would you like to win it? Let us know what you would do with this piece of sacred grass! 🌱🍃
#ditismijnstip

Dat ik dit berichtje van Ajax las schoot me direct een mooi doel voor dit stukje gras te binnen. Ik begon dan ook direct met typen:

Ik kom met enige regelmaat op de plaatselijke begraafplaats. Tegenover de urnenmuur van mijn schoonmoeder staat ook de urn van een jonge knul. Het barst er elke keer van de Ajax-versieringen. Hier maak ik uit op dat het een Ajax-fan in hart en nieren was. Aan de bloemen en verse versieringen te zien wordt het ‘graf’ altijd goed bezocht. Het contrast heeft altijd iets aandoenlijks; de vrolijke Ajax-kleuren tegenover de jonge leeftijd van de jongen. Elke keer als ik op de begraafplaats ben en Ajax heeft gewonnen moet ik dat altijd even melden tegen hem.

Ik weet niet zo goed waarom (ik ken de jongen of zijn familie niet persoonlijk) maar ik zou de middenstip graag aan de ouders van deze jongen willen geven. Deze jongen was het middenpunt in het leven van de ouders, en waarschijnlijk nog steeds.

Ik had het berichtje nog niet geplaatst en ik merkte direct dat het een hoop los maakte bij andere mensen. Voordat ik het wist had het bericht maar liefst 2900 likes en 213 reacties. Ik had absoluut niet de intentie om te scoren met een ‘zielig verhaal’. Het kwam rechtstreeks vanuit mijn hart en had was dan ook mooi om te zien dat veel mensen mij (of beter gezegd de familie van de overleden jongen) de stip gunde. Toch heb ik na het plaatsen van het bericht niets meer vernomen, waarna de actie bij mij een beetje in het achterhoofd is geraakt.

Totdat ik ongeveer 2 weken terug een berichtje van AFC Ajax kreeg: ze wilde de middenstip graag aan mij geven zodat ik hem vervolgens weer kon schenken aan de mensen aan wie ik de middenstip gunde. Fantastisch nieuws natuurlijk, maar er was 1 probleem: ik had geen idee wie de familie van de overleden jongen was. Ik wist niet of zijn ouders überhaupt nog leefde, waar ze woonden en of ze überhaupt op contact zaten te wachten. Mijn eerste hoop was gevestigd op de begraafplaats waar de urn van de jongen stond. Het informatiepunt aldaar kon me echter niet voorzien van de gevraagde gegevens en zij adviseerde mij om contact op te nemen met afdeling publieke zaken van de gemeente; daar konden ze me vast verder helpen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam telefonisch contact op met de gemeente en de dame die ik sprak vond al snel de gevraagde gegevens. In verband met privacy-redenen kon ze deze natuurlijk niet aan mij geven, maar zij beloofde mij dat ze bij de betreffende mensen een briefje in de brievenbus zou doen met het verzoek om contact met mij op te nemen. Ik gaf haar mijn telefoonnummer en kon niets anders dan afwachten. Dagen gingen weer voorbij. De middenstip werd ondertussen door de grasmeester van de Amsterdam ArenA onderhouden tot het moment ik hem op kon komen halen.

Een kleine week ging voorbij toen ik op een middag een telefoontje kreeg: de vader van de overleden jongen. Nadat ik hem het hele verhaal had uitgelegd wilde hij de middenstip graag van mij in ontvangst nemen. Fantastisch nieuws. Ik nam vervolgens contact op met Ajax om een afspraak te maken; iets wat niet heel makkelijk ging omdat ik overdag natuurlijk gewoon werk en ze bij Ajax, zeker zo midden in het transferseizoen, ook wel wat anders te doen hebben. Uiteindelijk is het er toch van gekomen om de middenstip op te halen. Op een vrijdagmiddag, na 17:00, reed ik samen met mijn dochter naar Amsterdam om daar bij de ArenA de middenstip op te halen. Het was mooi weer en het was gelukkig niet heel druk op de weg. Na een klein uurtje rijden waren we ter plaatse. Ik zette mijn auto op een van de parkeerplaatsen wat later de parkeerplaats van voormalig trainer Peter Bosz bleek te zijn. Toch wel even leuk, dacht ik zo. Na het in ontvangst nemen van de middenstip en een kort praatje en een foto kon ik weer huiswaarts. Omdat het nog enkele dagen zou duren voordat ik de middenstip kon overhandigen aan de ouders van de overleden jongen heb ik de middenstip op een koel plekje in mijn schuur gelegd en hem elke dag wat water gegeven. Ik heb niet de skills van een grasmeester maar heb mijn uiterste best gedaan om de middenstip een beetje knap te houden. Iets wat al met al gelukkig wel gelukt is. Het is natuurlijk erg zonde om met een plakje hooi aan te komen zetten.

Woensdag 21 juni was het dan zo ver. Ik had om 19:00 afgesproken bij de betreffende ouders. Ze woonden gelukkig vlakbij. Ik tilde de loodzware middenstip in de auto en reed naar de plaats van bestemming. Ik had geen idee wat ik moest verwachten. Het is inmiddels zo’n 23 jaar dat hun zoon is overleden. Worden ze emotioneel? Vinden ze het vervelend dat op deze manier nare herinneringen worden opgehaald? Na een paar minuten in de auto was ik op het juiste adres. De vader deed open. Nadat ik mijzelf had voorgesteld pakte ik de zware middenstip uit de auto en heb deze op verzoek van het echtpaar in de achtertuin neergelegd. Het was mooi om te zien dat de ouders van de jongen in eerste instantie niet echt besefte wat hun overkwam. Hoe meer ik uitlegde hoe het hele verhaal is gegaan en dat het toch echt de originele middenstip is van de Amsterdam ArenA, hoe meer indruk het maakte op deze mensen. Eerst wilde ze de middenstip bij de urnenmuur van hun zoon neerleggen, maar omdat ze bang waren dat het misschien gestolen zou worden kwamen ze daar op terug. De middenstip moest een mooie plek in de tuin krijgen, aldus de vader. Precies zoals ik zelf ook voor ogen had. De buurman van het echtpaar was ook aanwezig en ik stelde direct voor om de middenstip dan ook direct op de gewenste plek neer te leggen. Samen met de buurman verwijderde we een paar tegels en legde we middenstip op de gewenste plek. Het paste precies. De ouders begonnen direct met het bedenken van aanvullende versieringen: een kaars, Ajax-vlaggetjes en misschien zelfs een weather-proof foto van hun zoon. Ook hadden ze zijn voetbalschoenen nog, deze konden er misschien ook nog wel bij. Ik heb nog even kort met de lieve mensen staan praten waar ze mij vertelde hoe de jongen aan zijn eind was gekomen. Ook lieten ze mij een map zien (uiteraard met Ajax-kaft) met daarin foto’s en een brief van Ajax zelf, welke ze kregen toen de jongen net was overleden. De ouders van de jongen waren op dit moment zichtbaar aangedaan; ze vonden het bijzonder dat er, 23 jaar na dato, nog zoiets op hun pad komt. En toen moest ik denken aan het gedichtje wat op de urnenmuur van mijn schoonmoeder staat:

En als ik dood ben, treur dan niet.
ik ben niet echt dood, moet je weten.
Het is slechts mijn bestaan dat ik achterliet.
Dood ben ik pas, als je bent vergeten.

Ik sprak dit gedichtje uit en vertelde dat ik blij was dat ik heb geholpen om hun zoon nog steeds levend te houden. Mijn taak zat er hier op. Ik heb 2 mensen heel erg blij gemaakt. Daar was het me om te doen. Ik liep terug naar de auto en dacht aan mijn eigen vrouw en mijn moeder. Ik zal ze nooit, maar dan ook nooit vergeten…

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.