De dagen worden langer, de temperaturen worden gemoedelijker. Met andere woorden: het fietsseizoen is voor mij weer begonnen. Shadowfax heeft té lang in de schuur gestaan. De winter stond voor mij vooral in het teken van hardlopen, zodat het van fietsen niet echt is gekomen. De laatste keer dat ik een rondje heb gereden was in oktober 2014. Het was voor mij ook geen moeten; ik hoefde immers niet te trainen voor een zware fietstocht dus waarom zou ik de kou en regen in gaan?

Een paar maanden terug heb ik mij over laten halen om mee te gaan doen met de Elfmerentocht. Deze tocht, van 150 kilometer, staat gepland op 9 mei 2015. Dan wordt het nu toch wel eens tijd om wat meters te gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan. De weerberichten werden steeds beter; zo beloofde zondag 12 april 2015 een prachtige dag te worden. Veel zon, geen regen. De ultieme dag voor een mooie rit. Samen met William zou ik wel even een Grand Fondo gaan rijden; 130 kilometer. Strava-dingetje. Omdat ik ook meteen het ISM zadel en het Profile Design opzetstuur wilde testen voor mijn reviews, dacht ik meteen aan de afsluitdijk. Immer gerade aus dus ideaal voor de tijdrit-houding.

Zoals altijd met de afsluitdijk ging de heenweg prima. Hier had ik eigenlijk al een klein beetje mijn vraagtekens bij moeten zetten; hoe beter de heenreis, des de beroerder de rit terug altijd is. Naïef als ik echter ben dacht ik nog dat het wel mee zou vallen. Kijkend naar de windrichting dachten William en ik nog dat de wind grotendeels achter de dijk zou blijven. Daarnaast kwamen we nog een aantal tegenliggers tegen; deze zagen er nog redelijk fris uit. Het zal dus wel meevallen met de wind. Onderweg hadden we nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat actie-foto’s te maken (zie onder). Na 1 uur en 53 minuten kwamen we aan in het pittoreske Zurich, waar we ons tegoed deden aan een gelletje en een reepje. Nog even snel een hartelijke WAF-groet en op naar huis.

En daar begon de ellende (zoals eigenlijk altijd tot nu toe met die duvelse Afsluitdijk). Het leek wel alsof de wind was gedraaid en in kracht was toegenomen. Er was niet doorheen te komen. Mijn bovenbenen werden vrijwel direct van pap en verzuurde compleet. Op deze manier beloofde het een héle lange rit terug naar huis te gaan worden. Het maakt ook niet uit wat ik deed, het ging gewoon niet. Die wind was niet doorheen te komen. De Afsluitdijk is op zichzelf al lang, maar er leek nu écht geen einde aan te komen. Ik zei dan ook tegen William, die wel betere benen had, dat hij maar moest gaan. Het heeft voor hem geen zin om in te houden en bij mij te blijven. Het duurde een ruime 2 uur voordat ik eindelijk weer bij Den Oever was. Ik zat er helemaal doorheen. Ik had de hoop dat eenmaal bij Den Oever de wind ook wel iets milder zou zijn, omdat daar meer beschutting is in de vorm van huizen, boerderijen en bomen. Niets was echter minder waar. de wind leek nog meer gedraaid en harder te waaien dan ooit. Zo heftig heb ik een ritje Afsluitdijk nog nooit gehad. Ik ben ook nog nooit zo dicht bij het punt geweest om mijn fiets in de berm te gooien en mij op te laten halen.

Maar dan denk ik toch weer: ‘hee, kom op vriend. Wat zeur je nou? Je doet dit zelf. Er zijn mensen die hebben het slechter. Man the fuck up en maak af waar je aan begonnen bent’. Het doel was om vandaag een Grand Fondo te fietsen van 130 kilometer. Dit doel zal ik halen ook, anders is het nog allemaal voor niets geweest ook. En zo vervolgde ik, langzaam, mijn weg naar huis. Af en toe zag ik snelheden op mijn Garmin voorbij komen die ik herken van het hardlopen; dit was erg frustrerend en maakte het er niet makkelijker op. Maar uiteindelijk kwam ik steeds dichter bij huis. Ik moest zelfs nog even een rondje door de stad maken om op de 130 kilometer uit te komen, dus ik kon van deze gelegenheid gebruik maken om even lekker uit te fietsen. Mijn benen waren zwaar verzuurd. Wat was het dan ook een heerlijk en voldaan gevoel om thuis af te stappen.

Wat een helle-rit was dit zeg. Eigen schuld, dikke bult. Wat hebben we deze dag geleerd? Dat ik gewoon weer bij het begin moet beginnen en moet focussen op wat nu belangrijk is. Ik ga mij richten op de triathlon en begin daarmee op de kwart afstand. Laat ik zorgen dat ik tempo en kracht heb op de wat kortere afstanden. Natuurlijk wil ik straks tijdens de Elfmerentocht kunnen genieten van een fijne tour-rit, maar deze lange afstanden hebben voor nu even geen prioriteit. Die Elfmerentocht zit wel snor. Tenminste, als het niet zo hard waait. Ik ga weer fijn meters maken en daarbij langzaam opbouwen. Tussendoor mijn rondjes hardlopen en straks ook af en toe weer een paar baantjes zwemmen. Dan komt het met Bassie helemaal goed.

Nog een geweldig nieuwtje wat ik jullie niet wil onthouden: er is een nieuwe fabrikant van hele gave carbon fietswielen: Rota Cycling Wheels. Deze hadden via hun Facebook-pagina een win-actie. En ik heb deze gewonnen! Dit betekent dat Shadowfax binnenkort wordt uitgerust met een set héle gave carbon wielen. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat er uit gaat zien en vooral hoe dit gaat rijden. Ik hoor namelijk veel goede verhalen over carbon. Een ideale gelegenheid dus om dit eens goed te gaan testen. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte.

De statistieken:

Afstand: 130,24 km
Duur: 06:33:40
Bewogen duur: 06:13:47
Tempo: 03:01 min/km
Bewogen tempo: 02:52 min/km
Gemiddelde snelheid: 19,9 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 20,90 km/u
Maximum snelheid: 50,80 km/u
Hoogte winst/verlies: 255 meter / 226 meter
Gemiddelde hartslag: 150 bpm
Hoogste hartslag: 177 bpm

Official timing by:

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.