Het is inmiddels een ruime 4 maanden terug sinds ik ben geopereerd aan, wat bleek, een bijnierschorscarcinoom. De nabehandeling met mitotaan (en hydrocortison) is nu ook een ruime 3 maanden onderweg, dus het was tijd om te kijken waar ik stond.

Afgelopen maand heb ik mijn eerste scan weer gehad. Dit om te kijken of de kanker niet terug is gekomen. Gelukkig goed nieuws: tot op heden ben ik schoon! Ook liep er nog een genetisch onderzoek of ik mogelijk een genetische afwijking had: het Li-Fraumeni-syndroom. Inmiddels kan gesteld worden dat ik geen genetische afwijking heb, wat dus ook goed nieuws is. Tot zover ben ik dus goed onderweg en groeit het vertrouwen in een goede afloop. Al besef ik tegelijkertijd dat ik een lange weg heb te gaan!

Lichamelijk gaat het naar omstandigheden goed met mij! Hoewel de medicatie best pittig is, valt het me alles mee qua bijwerkingen. Gelukkig heb ik nog geen last gehad van misselijkheid en ben ik alleen zo nu en dan erg moe en heb ik regelmatig last van mijn darmen. Maar daar is alles wel mee gezegd. Ik kan verder alles doen wat ik altijd deed, al moet ik soms even rekening houden met mijn nieuwe situatie. Ik ben nou eenmaal ziek, ook al voelt het soms niet zo.

Onlangs heb ik de Hemmeromloop gedaan. Het doel was om 10 kilometer hard te lopen binnen het uur. Met een tijd van 58:05 mag ik zeggen dat dit mij gelukt is. Ook heb ik met defensie meegedaan met de Airborne Mars; 15 kilometer marsen met bepakking (al was de bepakking niet zwaarder dan 10 kilo). Al met al toch wel weer prestaties om trots op te zijn, zeker gezien mijn omstandigheden.

Deze week laat ik een sportmedische keuring doen door een sportmedisch arts met oncologische achtergrond. Dit om vast te laten stellen wat ik wel en niet kan en op welke wijze ik nog verantwoord kan sporten. Daarna gaat de focus op mijn volgende uitdaging: de Hyrox Amsterdam; een soort Crossfit-wedstrijd waarbij mij ik me op totaal nieuwe vlakken ga uitdagen.

Al met al klaag ik dus niet, al mag dat best van mijn behandelend arts. Het zit nou eenmaal niet in mijn aard om in het negatieve te blijven hangen en ben ik blij met de resultaten tot dusver. Ik ben zelfs in contact met de Nierstichting en de Bijniervereniging om een bijeenkomst te organiseren waarbij lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten en waarbij diverse mensen, waaronder ikzelf, een korte lezing zullen geven. Het lijkt me mooi om iets te kunnen betekenen voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik zou ze graag iets positiefs mee willen geven, al is de situatie waarin ik en anderen zitten niet eentje om blij mee te zijn.

Zo, jullie zijn weer op de hoogte. De eerstvolgende scan is eind november. Tot die tijd probeer ik mijn medische ellende weer een beetje los te laten en focus ik me op de mooie dingen van het leven. Tot de volgende blog!