Sinds 2015 ben ik mij gaan verdiepen in de triathlon-sport. In dat jaar heb ik ook mijn debuut gemaakt op de kwart afstand. Toen bekend werd dat het wereldberoemde concept ‘Ironman’ naar Nederland zou komen wist ik het zeker: aan die wedstrijd ga ik meedoen. Dat het parcours van de Ironman Maastricht grotendeels door de Limburgse heuvels zou lopen en dus garant zou staan voor een loodzware uitdaging deerde me niet. Ik moest en zou er bij zijn. De organisatie van Ironman had een contract getekend voor (minimaal) 3 jaar. Dus uiterlijk 2017 zou het voor mij zeker moeten gaan gebeuren.

Inmiddels lopen we aan het einde van 2016. Na de kwart triathlon in 2015 heb ik dit jaar meegedaan met de Challenge Almere; een triathlon over de halve afstand. Waar ik nog een paar maanden terug heel erg zeker was dat 2017 hét jaar van de Ironman zou worden, begin ik terug te komen op dit standpunt. Heeft de halve triathlon mij angst ingeboezemd? Dat niet zo zeer (misschien een heel klein beetje :-P). Ik ben nog steeds van mening dat een hele triathlon te doen moet zijn, mits je er maar voor traint. En dat is nou net de reden dat ik mijn debuut op de lange afstand, hoe toepasselijk, op de lange(re) baan ga schuiven. Wel begon het vele trainen en dan met name het ‘moet’-aspect mij tegen te staan. Ik zie mij niet als ‘fulltime’ triatleet maar meer als duursporter en avonturier. Het avontuurlijke was er echter wel een beetje vanaf…De Ironman veranderde langzaam van het ultieme doel naar een soort van vijand…

Eerlijk gezegd heb ik het er nu niet voor over om weer gigantisch veel trainingsuren te stoppen in 1 doel. Trainen voor een Ironman vergt nu eenmaal veel tijd en investering; dit stop ik veel liever in mijn gezin. Maar daarnaast stompt het mij af en belemmerd het me op sportief gebied in mijn doen en laten. Ik wil dingen doen waarvan mensen zeggen; die is niet goed in zijn hoofd. Extreme dingen op het gebied van duursport. Natuurlijk; een Ironman valt daar zeker onder; maar het spontane is er wel een beetje af na al die trainingsuren. Ik wil hiken van Hoek van Holland naar Den Helder, ik wil SUP-pen naar Texel, ik wil het Amstelmeer over zwemmen, ik wil het IJsselmeer rondfietsen op mijn tijdritfiets, ik wil 400 meter tegen een skischans op rennen…Kortom; allemaal sportieve avonturen waarbij ik niet afhankelijk ben van maandenlang trainen, torenhoge inschrijvingskosten, een organisatie die alles voorkauwt en vooral de vele tijd die het gaat kosten. Spontane avonturen die relatief weinig tijd vergen en overal in het jaar uitgevoerd kunnen worden.

Die Ironman; die komt er nog wel. Niet in 2017 en wellicht ook niet in Limburg. Ik wil weer terug naar de basis. Spontane, gekke, ideeën; mensen versteld doen staan. Avonturen zoals niemand ze nog beleefd heb. Maar wel wanneer het mij uitkomt. Ik ga nu lekker genieten van de tijd die komen gaat; de natte herfst en de kille winter. Dit samen met mijn mooie vrouw en dochter. Sporten doe ik lekker wanneer ik zin heb. Niks moet, alles mag.

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.