Het is zondag-nacht, half 1, als ik als alter-ego MC C-BAZ DJ La Fuente afkondig. De muziek verstomd en het publiek begeeft zich langzaam richting de uitgang van de feesttent. Het is tijd om te gaan; op naar Bolsward waar mijn tijdelijke bedje wacht. Mijn tijdelijke bedje in de Kip-caravan van buurman en maat William. Want over een paar uurtje dan is het zover. Dan staan we aan de start van de Friese Fietselfstedentocht 2014.
Het is een saaie auto-rit, voornamelijk over de A7. Met de radio op de achtergrond rijd ik in gedachten verzonden naar Friesland. Sinds mijn fietstochten over de afsluitdijk kijk ik toch anders tegen dit lange rechte stuk. Eenmaal in Bolsward aangekomen is het al stil op de provisorisch ingerichte camping. William, die s’middags al was gearriveerd op de camping, doet het hek voor mij open en samen lopen we richting caravan. Daar drinken we nog een ‘Jupi’ en daarna gaan we slapen. Inmiddels is het namelijk al half 2 in de ochtend geweest en de wekker gaat al weer om tien voor zes. Dat zijn een ruime vier uurtjes slaap, in het meest gunstige geval.
Het is voor mij alweer een tijdje terug dat ik in een caravan heb geslapen (zo’n 15 jaar denk ik). Daarnaast lagen we precies onder een boom waarin zich een aantal uilen met (uils)kuikens hadden verschanst. Deze combinatie zorgde ervoor dat het even duurde voordat ik in slaap viel. Toch heb ik wel een paar uurtjes kunnen slapen en was ik de volgende morgen voor mijn gevoel wel redelijk uitgerust. Zeker gelet op de drukke avond die ik ervoor had beleefd. Alvorens we ons aan gingen kleden aten we eerst een bordje Brinta samen met een kop koffie. Daarna was het tijd om ons in het wielertenue te steken en alle spullen (zoals voeding voor onderweg) bij elkaar te rapen. Omstreeks kwart voor 7 gingen we richting de start, welke zo’n 100 meter verwijderd lag van de camping.
Eenmaal bij de start aangekomen stonden er al honderden fietsers klaar. Het grootste deel waren toch wel racefietsers, maar ook tandems, E-bikes, gewone fietsen en hier en daar een ligfiets waren van de partij. De sfeer was al erg gezellig en iedereen had er zin in. Het weer was ook goed. Dit was nog even spannend gelet op de voorspellingen die waren gedaan. Toch was er geen wolkje aan de lucht en was het ook niet heel koud. Vanwege mijn Bioracer armstukken kon ik gewoon starten met korte mouwen. Dit kwam gelet op het warme weer later op de dag goed van pas. Dan was het eindelijk zover: de speaker riep om dat groep 15, onze groep, mocht gaan starten. Door de drukte en de smalle straatjes van Bolsward duurde het echter nog wel een ruime kwartier voordat we daadwerkelijk op de fiets zaten. Op de fiets richting Harlingen. De fietselfstedentocht 2014 was begonnen.
Op de stempelkaarten die we bij ons hadden konden we precies zien hoever het zou zijn naar de volgende plaats. Op deze manier kon ik een klein beetje de zelfde tactiek doen als tijdens Cycling Zandvoort; namelijk een grote afstand in kleine stukjes knippen om de totale route mentaal kleiner te maken. Zo was het naar Harlingen slechts 19 kilometer en in Harlingen keken we dan wel hoe ver het zou zijn naar het volgende plaatsje. Wel was het zo dat veel meer een recreatieve tocht was. Het was onderweg echt genieten geblazen met al die deelnemers en de toeschouwers onderweg. Voordat je het wist was je alweer bij de volgende stempelpost aangekomen. Eenmaal in Harlingen gingen de armstukken al af; de temperatuur was dusdanig dat we het al snel warm hadden. Helaas ben ik hier, tijdens het uitdoen van de armstukken, de custom made lucky charm van mijn dochter verloren. Met loom-bandjes had ze een armbandje gemaakt die perfect bij mijn Kish-ouftit paste. Ik mocht niet lang van deze lucky charm genieten. Ik moet haar nog eens heel lief aan gaan kijken zodat ze een nieuwe voor me maakt.
Tijdens de stempelposten was het erg druk. Je moest van je fiets afstappen en in de lange rij aansluiten. Soms duurde het wel een kwartier voordat je een stempel had en de tocht weer kon hervatten. Zo fietste we van Harlingen naar Franeker en van Franeker naar Dokkum enzovoorts. De tocht ging zeer voorspoedig. Ondanks beweringen vooraf konden we lekker vaart maken. Gemiddelde snelheden van 30 km/u waren eerder regel dan uitzondering. Stukken met tegenwind zaten we er wat onder en stukken met wind in de rug zaten we er boven. Het rijden in grote groepen was heel erg wennen voor mij. Je moet namelijk goed opletten wat mensen voor je, naast je en achter je doen. Een stuurfoutje of een plotselinge greep in de rem kan al een fatale botsing veroorzaken. Ook de wielertaal was relatief nieuw voor mij; handgebaren om anderen op de weg dingen duidelijk te maken, zoals een kuil in de weg of een langzame fietser die links ingehaald moet worden. Deze had ik echter al gauw onder de knie en al snel waande ik me een echte tour-rijder door het Friese landschap.
Na zo’n kilometer of 60 begon helaas mijn rug helaas weer op te spelen. Twee spierknopen in mijn rug zorgde af en toe voor een stekende pijn wat ten koste ging van een comfortabele houding op de fiets. Door het strekken van mijn rug en het verzitten op mijn fiets om de pijn te verminderen verloor ik af en toe wat afstand op William. Ook stuurde hij veel behendiger door de soms wel erg scherpe bochten, waardoor het gat tussen mij en William groter werd. Deze gaten waren snel weer dicht gefietst, maar maakte het af en toe wel een pittige interval-oefening voor me. De stempelposten kwamen in sommige gevallen als geroepen, want tijdens het wachten op een stempel kon ik mooi weer even mijn rug uit de plooi halen om er weer een aantal kilometers tegen te kunnen. Eenmaal in Leeuwarden hebben we een lekkere bouillon tot ons genomen en heb ik even een sanitaire pitstop gemaakt. De eerste honderd kilometer zat er op en we gingen richting Bolsward. Daar zouden we al over de helft van de tocht zitten.
Ondanks de pijntjes en de intervallen genoot ik nog steeds met volle teugen van de tocht. De warmte maakte het wel zwaar. Het was dan ook erg belangrijk dat je genoeg bleef drinken en eten, want anders was het zo met je gebeurd. Het publiek langs de weg was geweldig om te zien. Leuk was ook hoe saamhorig het Friese volk is; alsof het afgesproken was werden we overal toegejuicht met een simpele doch effectieve ‘heeyy‘. We hebben er onderweg hartelijk om kunnen lachen. Saai was het dan ook geen seconde. Voorbij Bolsward en Sneek gingen we richting IJlst. Daar zouden we vrouw en kids voor het eerst zien. Eenmaal in IJlst aangekomen werden we inderdaad opgewacht door onze support-crew. Onder het genot van een ijskoude sportdrank en wat broodjes konden we even lekker bijtanken. Ook konden we onze voeding voor onderweg even bijvullen, zodat we voldoende hadden tot de finish, welke nog zo’n 82 kilometer van ons verwijderd was.
Vanaf dit punt werd de tocht ook wat pittiger. We reden door prachtige landschappen en het publiek was nog steeds geweldig, maar het werd ook steeds warmer. Ik had ook steeds minder energie om de gaten met William dicht te rijden. Zolang ik maar lekker in steady state kon fietsen, was er niets aan de hand. Zo fietsten we van plaats naar plaats, onder de brandende zon. Even dreigde het bewolkt te worden maar al snel brak het weer open. Op de dijk richting Stavoren was het op zijn warmst. Erg blij was ik dan ook met het bekertje ijskoude melk wat we kregen in Stavoren. Dit is volgens mij de lekkerste melk geweest welke ik tot nu ooit in mijn leven gedronken heb. Met nog zo’n 31 kilometer te gaan was het einde in zicht. Nog 2 stempelposten lagen op onze weg en daarna zouden we weer in Bolsward arriveren. Bij de laatste stempelpost, in Workum , stond een blaaskapel. Het was erg gezellig. Zo gezellig dat je bijna zou afstappen en meefeesten. Maar zo ver was het nog niet. Er hing een groot spandoek met daarop de tekst: ‘Op Nei ut Ein’. En zo was het! Nog een laatste selfie en op naar Bolsward. De laatste plaats die we aandoen in deze tocht.
De laatste kilometers gingen voorspoedig. We werden steeds luider toegejuicht en in de verte was de toren van de Martinikerk in Bolsward al te zien. Nog een paar laatste bochten en ja hoor; daar was de finish. Onze vrouwen en kinderen stonden al klaar om ons over de finish te juichen. De tocht is met succes volbracht. 235 kilometer in de pocket (tenminste..volgens de organisatie. Mijn Garmin beweert anders..). Hoewel het erg druk was bij de finish waren onze stempelkaarten snel gecontroleerd en kregen we het felbegeerde Elfstedenkruisje overhandigd. Weer een geweldige toevoeging aan mijn medaille-collectie, die ik later als trotste opa aan mijn kleinkinderen zal laten zien.
Al met al ben ik erg tevreden over hoe de tocht me verging. Wel ben ik geneigd te zeggen dat ik deze tocht als zwaarder heb ervaren dan de 430 kilometer tijdens Cycling Zandvoort. Ik weet niet of dat komt door de warmte, door de pijntjes in mijn rug of door het rijden in de drukte. Bij Zandvoort reed ik meer mijn eigen snelheid, terwijl ik nu regelmatig sprintjes aan het trekken was om een gat dicht te fietsen. Het kan zijn dat dit me een klein beetje heeft genekt. Wat dat aangaat was deze tocht een wijze les voor mij. Ik weet waar mijn verbeterpunten liggen: zo moet mijn fietsbehendigheid beter en ik moet meer durven. Veel meer durven. Wanneer ik dit beheers zou mij dat heel veel tijdwinst opleveren tegen minder moeite. Echter, ik moet ook niet vergeten dat ik nu pas zo’n 6 maandjes op de racefiets zit. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik er al bijna zo’n 1800 kilometer op de fiets op heb zitten. Niet geheel onaardig, al zeg ik het zelf.
De fietselfstedentocht. Zeker een aanrader. Ik heb een geweldige dag gehad. Mede dankzij William. Thanx daarvoor.
Tijdens de Fietselfstedentocht 2014 heb ik gereden in volledige Bioracer outfit, met speciale dank (voor de armstukken, handschoenen en sokken) aan:
De statistieken:
Afstand: 231,03 km
Duur: 10:29:52
Bewogen duur: 08:59:14
Tempo: 02:44 min/km
Bewogen tempo: 02:20 min/km
Gemiddelde snelheid: 22,00 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 25,70 km/u
Maximum snelheid: 40,70 km/u
Hoogte winst/verlies: 124 meter/127 meter
Gemiddelde hartslag: 144 bpm
Hoogste hartslag: 181 bpm
Geef een reactie