het is dinsdag 9 september 2014; enkele dagen na mijn monstertocht Cycling Holland. De laatste restanten van een lichte spierpijn in mijn bovenbenen herinneren mij aan het feit dat ik 23 uur en 2 minuten op een racefiets heb gezeten. Ook op Facebook wordt er nog veel over gesproken.

Cycling Holland was voor mij, aanvankelijk, niets anders dan weer een gek avontuur. Geld ophalen voor een goed doel, door middel van het neerzetten van een ietwat extreme sportieve prestatie. Toch was Cycling Holland achteraf gezien zoveel meer. Ik ben diep geraakt door alle steun en emoties van iedereen. Ik sta er zelfs een beetje van te kijken dat het kennelijk zoveel met mensen heeft gedaan.

Neem de witte rozen. Ik weet niet waarom, maar ik voelde dat ik dat moest doen. Een witte roos bij elk punt wat onderdeel uitmaakte van mijn route (Noord, Oost, Hoog en Zuid), wat symbool stond voor alle mensen die hebben verloren van de ziekte kanker. Ik kon dan ook niet anders dan even stilstaan bij mijn schoonmoeder; zij is in 2011 overleden aan deze verschrikkelijke ziekte. Niet alleen bij de start, maar ook bij het beklimmen van de Vaalserberg schoot ze door m’n gedachten. Het beklimmen van de berg ging zo relatief gemakkelijk…zou zij het geweest zijn die me een duwtje in de rug heeft gegeven?

Dan de finish. Vanaf het moment dat ik in Groningen de dijk afreed fantaseerde ik al hoe het zou zijn om aan te komen bij het eindpunt van de tocht. Door hiermee bezig te zijn had ik de energie en de wilskracht om maar door te trappen, terwijl er geen einde aan leek te komen. Toch was de finish mooier dan ik had durven dromen. Het was prachtig om de ontlading van iedereen te zien. De handen van mijn dochter op mijn bezwete rug, mij duwende richting de finish. De kus van mijn vrouw…de opluchting in haar ogen. Mijn ouders, mijn broertje, mijn ooms en tantes..het applaus wat ik kreeg van een groepje wielrenners bij Hoeve de Eik. Het was zo immens. Het meeste indruk maakte de (vreugde)tranen van Daan en Niels, mijn begeleiders. We hadden het geflikt. Met zijn allen.

Als je dan vervolgens op Facebook terugleest hoe iedereen aan hun beeldscherm gekluisterd zat om mijn tocht te volgen kan je niet anders dan van binnen wegsmelten. Wat is het fantastisch om te zien hoe iedereen er mee bezig is geweest, het beste met me voorhad, me steunbetuigingen stuurde, geraakt werd door mijn filmpjes..stil was ik er van.

In de dagen na de fietstocht hebben Daan en Niels beschreven hoe zij de tocht hebben beleefd en hoe ze tegen mij aan kijken. Prachtige woorden, die me hebben geraakt tot het bot. Ik weet nog steeds niet zo goed hoe ik hier op moet reageren. Ik zelf heb er namelijk nooit zo tegenaan gekeken. Ik vind mezelf geen held. Ik vind niet dat ik geschiedenis heb geschreven. Ik zie mezelf niet als een voorbeeld voor anderen. Maar kennelijk zien mensen dat wel zo. Zoals Niels zo mooi heb gezegd: ‘je hoeft ook niet overal op te reageren; incasseren, plekje geven en onthouden’.

Daarom een moment van bezinning. Ik moet de fietstocht en alles eromheen even een plekje gaan geven. Steeds meer krijg ik nu het gevoel dat ik iets bijzonders heb gedaan. Ik heb dankzij de steun van velen een gigantisch bedrag opgehaald, wat ik ga schenken aan het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Ik heb mensen dichter bij elkaar gebracht. Ik heb mensen gemotiveerd om meer te gaan sporten. Ik hoop dat ik mensen heb laten zien wat je kan doen met doorzettingsvermogen.

Daarom aan allen: DANK JULLIE WEL!

Ik sta op het punt om een mooi verslag te schrijven van de fietstocht, zoals ik hem beleefd heb. Ik moet nog even wat andere dingen afronden (school), maar dat is vanavond klaar. Daarna zal ik mij vol storten op het neerpennen van mijn ervaringen. Hou deze website dus goed in de gaten.