Het is vandaag 31 december 2018; de laatste dag van het jaar. Een mooi moment om eens terug te blikken op alles wat er allemaal afgelopen jaar is gebeurd. Natuurlijk op het gebied van sport, maar daarnaast is er nog veel meer gebeurd…

Eind vorig jaar plaatste ik een Instagram-post met daarbij de tekst: ‘in 2018 I will be stronger, braver, kinder and unstoppable‘. 2017 was met recht het zwaarste jaar van mijn leven. Aan de ene kant lekker cliche, aan de andere kant probeerde ik het nieuwe jaar echt met een positieve vibe te beginnen. Bovendien was 2018 het jaar van de Hond; mijn Chinese sterrenbeeld. Ja, 2018 moest weer een goed jaar gaan worden, voor zover dat zou lukken met alle littekens van voorgaand jaar. 

Op sportief vlak was er maar 1 doel: I want to become an Ironman. Met behulp van Raymond Koen, goeie vriend en tevens trainer bij SV Noordkop, stoomde ik mezelf klaar voor deze loodzware uitdaging. Ik kreeg langzaam weer plezier in het trainen en merkte dat ik steeds fitter werd. Ik trainde veel mee op de baan wat al snel zijn vruchten af begon te werpen. Om het getrainde in de praktijk te brengen liep ik mee met de halve marathon op het circuit van Zandvoort en ook met de halve marathon van Den Helder. Tijdens beide evenementen heb ik het echt naar mijn zin gehad. De vorm kwam weer langzaam terug. 

Hoe goed het ook op sportgebied ging, op persoonlijk vlak bleef ik een beetje hangen voor m’n gevoel. Ik deed te hard mijn best. Ik was misschien wel teveel op zoek naar innerlijke rust en acceptatie. Ik probeerde het te forceren. In een boek (Siddharta) las ik op een gegeven ogenblik: ‘als iemand zoekt, komt het wel eens voor dat zijn oog alleen het ding ziet dat hij zoekt, dat hij niets kan vinden, in zich kan toelaten, omdat hij nog altijd aan het gezochte denkt, omdat hij een doel heeft, omdat hij van het doel bezeten is. Zoeken betekend een doel hebben. Maar vinden wil zeggen: vrij zijn, openstaan, geen doel hebben. In het nastreven van je doel zie je bepaalde dingen die pal voor je staan.‘ Met andere woorden: ik deed te hard mijn best. Met deze nieuw opgedane inzichten ging ik verder, en het hielp! 

Na de boel op stelten te hebben gezet tijdens Sint Patricksday in Dublin samen met mijn vrienden van de Ronde Tafel werd het tijd om het trainen naar een hoger niveau te tillen. zwemmen, fietsen, hardlopen, core-stability; 4 tot 5 keer per week was ik bezig om fitter en fitter te worden. Ondertussen had ik het fantastische idee opgevat om tijdens de Samenloop voor Hoop in Den Helder meer dan 100 kilometer binnen 24 uur te gaan wandelen. Ik besefte dat dit misschien niet het meest verstandige is om te doen tussen de trainingen door maar ik had nu eenmaal mijn zinnen er op gezet. 10 juni 2018 was het zover: samen met familie, vrienden en kennissen doorbrak ik de magische 100-kilometer grens en haalde daarmee een bedrag van € 1.521,00 op voor het KWF. Een week later stond er een andere 24-uurs uitdaging op de agenda: samen met mijn maten van DaNiWiSe deden we mee met Cycling Zandvoort, alwaar we gezamenlijk honderden kilometers  bij elkaar fietsten maar vooral erg veel lol hebben gehad. 

Na deze 2 ietwat extreme uitspattingen moest de focus weer vol richting de triathlon. De generale repetitie vond plaats tijdens TriAmsterdam. Welbeschouwd pas mijn tweede halve triathlon, maar man wat ging deze triathlon goed. Zoveel beter dan Challenge Almere. In een tijd van 5:51 kwam ik over de finish. Ruim 40 minuten van mijn tijd af! Ik was klaar voor Ironman Maastricht. Ik was er inmiddels ook wel aan toe. De trainingsdagen werden langer en langer. Steeds wanneer iedereen leuke dingen ging doen, moest ik weer fietsen of lopen. Ik begon het inmiddels een klein beetje zat te worden. 

5 augustus was het eindelijk zo ver. Alle maanden trainingen mochten zich gaan uitbetalen. Het was nog even spannend omdat het in de aanloop naar dit weekend gigantisch warm was. Overal in het land werden triathlons afgelast vanwege blauwalg. Ik was bang dat ook in Maastricht de triathlon zou worden aangepast of ingekort; iets waar ik gigantisch van zou balen omdat het in mijn eigen ogen dan geen echte Ironman meer is. Gelukkig bleven alle afstanden ongewijzigd. De enige aanpassing was dat het een non-wetsuit swim zou gaan worden. Dit maakte mij niet zoveel uit. De rest is inmiddels geschiedenis. Het warme weer maakte het een loodzware dag, maar onder luid gejuich van familie en vrienden liep ik de Markt in Maastricht op. Ik was een Ironman. 

Tijdens een mooie vakantie in Slovenië kon ik heerlijk nagenieten van deze sportieve prestatie. Ik had verwacht dat ik het sporten even helemaal zat zou zijn maar ik kwam op vakantie de mooiste plekken tegen om te wandelen en te zwemmen. Zo heb ik al zwemmend de oversteek gemaakt naar het kasteeltje in het meer van Bled en heerlijk gewandeld door kloven langs watervallen. Vooral het zwemmen begon ik weer helemaal leuk te vinden. Het was een fijne vakantie die zeker hoort tot de hoogtepunten van afgelopen jaar. 

Een ander bijzonder moment was het overhandigen van de cheque in het LUMC in Leiden. Ik was sinds het overlijden van Patricia niet meer in dit ziekenhuis geweest. Ik wilde dit hoofdstuk graag ‘afsluiten’. Met mijn deelname aan de Ironman van Maastricht heb ik een bedrag van € 2.500,00 opgehaald. In de laatste fase van haar leven heeft Patricia aan het Leids Universitair Medisch Centrum wat van haar bloed afgestaan. Bloed wat gebruikt zal worden voor onderzoek naar myasthenia gravis. Eind 2017 is dit nieuwe onderzoek gestart waarin wordt getracht in kaart te brengen hoe verschillende spieren omgaan met de aanval van antilichamen. Het door mij opgehaalde geld komt volledig ten goede aan dit onderzoek. Het was een bijzonder moment toen ik de cheque aan de neuroloog die Patricia behandelde mocht overhandigen en ik vind het fijn dat ik nu ook wat positievere herinneringen heb aan dit ziekenhuis. 

Laatste sportieve uitspatting van 2018 was de Kona Underpants Run. Tijdens het wereldkampioenschap Ironman in Maastricht is het een traditie om de vrijdag ervoor een stukje te hardlopen in je onderbroek. Het leek me leuk en ludiek om zoiets ook in Nederland te organiseren. Het was een bescheiden succesje wat leuk door de (lokale) media werd opgepakt. Zeker iets wat volgend jaar weer op de agenda staat wat mij betreft. 

Op sportief gebied heb ik dus zeker niets te klagen. Ik kijk tevreden terug op een mooi 2018 en de prestaties die ik afgelopen jaar heb neergezet. Ik wordt gevuld met een trots gevoel als ik zie dat ik tot op de dag van vandaag een bedrag van € 13.668,55 heb opgehaald. Geld wat volledig ten goede is gekomen aan diverse goede doelen. Op naar de € 20.000,00 wat mij betreft. 

Ik mis Patricia nog elke dag. Er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan haar denk. Dit komt misschien minder tot uiting dan voorheen, maar dit betekend niet dat ik haar ben vergeten. Integendeel. Het verlies van Patricia heeft voor diepe littekens gezorgd. Toch is het leven dragelijker geworden. Ik heb samen met Yada mijn weg gevonden. Ze doet het goed op school; ze zit inmiddels in de derde klas van de Havo. Natuurlijk heeft ze af en toe een spreekwoordelijke schop onder d’r achterste nodig maar die meid komt er wel. Yada is er inmiddels over uit dat ze laborant wilt worden; het is haar streven om een medicijn te ontwikkelen tegen kanker. Vele mensen zullen haar zeggen dat ze realistisch moet zijn en dat dit onmogelijk is. Ik vind echter dat niets onmogelijk is. Iets wat ik door middel van mijn sportieve prestaties elke keer wil uitdragen. 

Een van de meest bijzondere gebeurtenissen van afgelopen jaar is dat ik zelfs weer iemand heb ontmoet. Iemand om weer een leven mee op te bouwen. Eva is haar naam. Vele mensen zullen zeggen dat dit erg vroeg is. Ik ben het met deze mensen eens. Ik heb altijd geroepen dat ik mijn verdere leven alleen zou blijven. Er was maar 1 ware voor mij en dat is Pat. Maar inderdaad; sommige dingen komen inderdaad op je pad, en vooral op het moment dat je er het minst mee bezig bent. Het betekend heel erg veel voor me om te zien dat het goed klikt tussen Yada en Eva. Ik vind het ook heel erg fijn dat zowel familie als vrienden zo goed reageren op deze nieuwe situatie. Het is voor mij soms nog wel eens onwennig en ik wil haar aan niemand wil opdringen. Mijn liefde voor Patricia blijft echter ongewijzigd voortduren. Dit zal nooit en te nimmer veranderen. Ik weet dat ik niemand deze verantwoording verschuldigd ben behalve misschien aan Yada maar ik kan het niet genoeg benadrukken. 

Alles bij elkaar maakt 2018 voor mij een mooi jaar waar ik met veel warme gevoelens aan terugdenk. Ik kan dan ook niet wachten tot 2019 begint. Het jaar waarin ik nog eenmaal een full distance triathlon zal doen. En wat voor een! 7 juli 2019 sta ik aan de start van de legendarische Challenge Roth. Ik kijk er naar uit om weer te vlammen en nieuwe herinneringen op het gebied van sport te gaan maken. Want daar gaat het uiteindelijk om; mooie herinneringen maken. Vergeet die data en die cijfertjes eens een keertje. Geniet van de dingen die echt belangrijk zijn. Make memories, don’t just live, love life! In 2019 ga ik proberen (nog) meer te genieten van de  mensen om mij heen. Mijn lieve familie, maar zeker ook alle vrienden die altijd weer voor ons klaar staan. Ik ga proberen wat meer innerlijke rust te vinden, zodat ik weer kan genieten van het leven. Een leven waarin ik elk moment van de dag met liefde terugdenk aan mijn Patty, maar ook een leven waarin ik weer een heel klein beetje durf vooruit te kijken. 

2019; I’m gonna crush it with a smile! 

Mensen; iedereen bedankt voor alle steun en support weer afgelopen jaar. Ik ga geen namen noemen: you know who you are! 

Heb elkaar lief! Geniet van het leven. Doe wat moois voor een ander. 

– Sebastiaan.