We hebben er allemaal wel één: een bucketlist. Ik ben daarin geen uitzondering. Natuurlijk heb ik een échte bucketlist; zoveel mogelijk de wereld zien, op het strand van Bora Bora liggen met mijn gezin, je weet wel. Maar ik heb ook een ‘sportieve bucketlist’; deze is dynamischer. Zo komen er steeds weer dingen bij en streep ik ook weer dingen af. Zo staat al hardlopend de volledige Houtribdijk af op dat lijstje, evenals een Ironman en misschien zelfs de Kilimanjaro beklimmen. Een ander (klein) bucketlist-dingetje was om al hardlopend over het strand van Callantsoog naar Den Helder te rennen. Een afstand van zo’n 21 kilometer (en daarmee ook meteen weer een Strava challenge). Een idee wat me naar binnen is geschoten toen ik niet eens zo lang terug lekker een Texelse skuumkoppe aan het drinken was bij een strandtent aan de kust van Callantsoog.

Afgelopen week werden we getrakteerd op prachtig weer. Heet zelfs. Perfect om naar het strand te gaan. En dus leek het mij een goed plan om mijn ‘beachrun’ te gaan doen. Afgelopen zaterdag was het zo ver. Het zou de heetste dag van de week worden, maar als ik maar niet te laat van start ging zou het nog wel meevallen, dacht ik. Veel drinken is superbelangrijk, dus ik had dan ook voldoende flesjes mee met water. Mijn vrouw bracht me met de auto naar Callantsoog. Toen ik eenmaal op het strand stond viel mij me de wind op, die als een hete adem in mijn gezicht blies. Pet op, zonnebril op, muziek aan en gaan met die banaan.

Het strand was door het hoge water erg smal. Ik had dan ook geen hele brede strook om lekker op te lopen. Het zand was erg mul en liep schuin naar het water toe. Dit maakte het lopen wel wat lastig. Gelukkig had ik mijn compressiesokken aan waardoor enkels en kuiten wat gestabiliseerd werden. Hoewel het uitzicht veelal hetzelfde was, namelijk strand en zee, was er voldoende om naar te kijken. Mensen op het strand, vissend naar makreel, spelende kinderen, zonnende mensen…en zelfs een paar naaktstranden. Nu zorgde juist deze naaktstranden ervoor dat ik wat harder ging rennen in plaats van langzamer, omdat het uitzicht nu niet echt heel uitnodigend was, als je begrijpt wat ik bedoel.

Halverwege, bij Julianadorp, kwam ik een bekende tegen. Na een kort praatje en mezelf even goed ingesmeerd te hebben met zonnebrand-creme (waarvoor nog mijn dank) ben ik weer verder gegaan. Het was inmiddels erg heet. Elke slok drinken kwam er al zwetend direct weer uit. Daar liep ik dan, in mijn blote bast. De zonnende en zwemmende mensen keken me aan of ik niet goed in mijn hoofd was. Nu heb ik dat soort blikken inmiddels wel vaker gezien dus trek ik me daar niets van aan.

Eenmaal bij het strand van Den Helder aangekomen moest ik nog een stuk over het asfalt langs de kustlijn, richting de veerhaven. Na ruim 12 kilometer zand was dit asfalt een welkome traktatie. Hoewel in het begin weer erg schuin liep het een stuk lekkerder dan dat losse zand. Ik kwam nog een aantal ‘Bruinvissen’ tegen; zwemvrienden die aan het trainen zijn voor een zwemoversteek van de Oosterschelde. Ook hier heb ik even een kort praatje gemaakt. Van Patrick heb ik even wat water over mogen gieten in één van mijn flesjes, waarvoor ook mijn dank. De tocht ging verder.

De warmte begon inmiddels wel een beetje zijn tol te eisen. Maar ik moest niet ver meer. Gewoon rustig blijven hobbelen, dan komt het helemaal goed. Eenmaal bij de veerhaven kon ik nog een keer een flesje vullen bij restaurant Landsend, om door de stad het laatste stukje af te leggen. Jullie kunnen je voorstellen hoe blij ik was toen ik thuis in het verkoelende water van het zwembadje kon stappen. In totaal was ik een krappe 3 uur onderweg. Gekscherend had ik dit mini-avontuur al omgedoopt tot ‘BurningMan’. Hardlopen over het strand met dit hete weer. Ik was niet goed snik. Toch had ik het maar weer even geflikt. Weer iets wat ik van mijn lijstje kan strepen.

Misschien wel een mooie gelegenheid om stichting Freaky People even aan te halen. Zoals jullie wellicht hebben gelezen wil ik dit jaar toch proberen een lokaal goed doel te steunen met een kleine fundraising. Mijn keuze is gevallen op stichting Freaky People. Freaky People is een stichting welke officieel op 16 juni 2015 is opgericht. Deze stichting zet zich met name in voor kinderen, jongeren en jong-volwassenen. Een doelgroep die, om wat voor reden dan ook, onvoldoende in staat is deel te nemen aan maatschappelijke en culturele activiteiten in het reguliere zorgaanbod. Activiteiten die o zo belangrijk zijn voor de maatschappelijke ontwikkeling van een kind. Freaky People biedt deze jonge mensen de gelegenheid om mee te doen aan workshops, sportieve en culturele activiteiten en nog veel meer. Jongeren even hun problemen en ellende laten vergeten, zoals te dik zijn, game-verslaafd zijn, depressief zijn, geldproblemen thuis, dak- of thuisloos…dat is waar Freaky People zich hard voor maakt. Leuke ‘freaky’ dingen doen, die ook nog eens goed zijn voor je gezondheid en ontwikkeling. Nou, als mijn ‘BurningMan’ niet freaky is weet ik het ook niet meer. Wil je me helpen met geld ophalen? Een eurootje doneren kan hier.

En het volgende bucketlist-dingetje is alweer geboren. Neef Niels daagde mij op zijn verjaardag uit om zijn record op een Strava-segment (KOM) te verbreken. Dit zou mij niet lukken, volgens hem. Zijn tijd is 52 seconden op dit segment, dus er zal stevig gesprint moeten worden. Die uitdaging wil ik wel aan gaan. 200 meter binnen 52 seconden; weer eens wat anders dan een halve marathon over het strand.

Dames en heren, een goede week gewenst.

De resultaten van mijn ‘BurningMan’:

Official timing by:

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.