Vorige keer schreef ik nog een stukje over het feit dat ik bang was dat ik vlak voor mijn aanstaande marathon ziek of verkouden zou worden en daardoor wellicht niet zou kunnen starten. Welnu, dat is tot op heden gelukkig nog niet gebeurd. Wel had het lot iets anders voor me in petto.

Tijdens mijn laatste lange duurloop begon mijn rechterscheenbeen een heel klein beetje pijn te doen. Nu heb ik wel eens vaker last van kleine pijntjes; hoort er een beetje bij..zeker als je 34 kilometer loopt. De pijn was op het moment dat ik het voelde ook niet alarmerend. Pas toen ik thuis kwam begon mijn been gevoeliger te worden terwijl het s’avonds gewoon echt serieus zeer deed. Dusdanig zeer dat ik meteen een afspraak had gemaakt bij de fysiotherapeut om er naar te laten kijken. Het voelde niet goed. Ook heb ik het zekere voor het onzekere genomen en de huisarts een trombose-been laten uitsluiten. Mijn onderbeen was namelijk inmiddels zo dik dat je mijn enkel bijna niet meer kon waarnemen. Zoals ik echter al verwachtte was het geen trombose.

Een bezoek aan de fysiotherapeut leerde mij dat ik een ontstoken scheenbeenvlies had; beter bekend als shin-splints. Dit was natuurlijk gigantisch balen omdat de marathon al over 2 weken zou zijn. In overleg met de fysiotherapeut heb ik per direct complete rust genomen, regelmatig ijs tegen de aangedane plek gehouden, onstekingsremmers geslikt en geprobeerd mijn spieren soepel te houden. Ook ben ik een paar keer terug geweest naar de fysio om de plek te laten masseren (wat niet lekker voelt trouwens en dat is een understatement). Wonder boven wonder ging het steeds beter en nam de ontsteking snel af. Afgelopen woensdag heb ik voor het eerst een klein stukje van 5 kilometer gelopen om te kijken hoe mijn been dat vindt. Dit ging geheel pijnloos, maar niet gevoelloos. Het voelde allemaal nog wat stijf aan maar tijdens en na het lopen heb ik er geen echte last van ondervonden. Vanmorgen ben ik nogmaals naar de fysio gegaan en inmiddels durft ze me te laten starten aankomende zondag. Wel moest ik haar op het hart drukken dat ik direct zou stoppen als ik pijn voelde.

Dus aankomende zondag is het zover: mijn allereerste marathon. Ik baal ervan dat het de afgelopen weken toch niet ging zoals ik graag had gewild. Hierdoor is toch een groot deel van de voorpret verloren gegaan. Ik moet nu omschakelen en toch gaan genieten van het avontuur wat me te wachten staat. Ik moet niet teveel meer stilstaan bij de blessure die ik achter de rug heb maar aan de andere kant moet ik wel scherp zijn op signalen als het niet de goede kant op gaat. Een dubbel gevoel dus. Ik kan niet anders hopen dat de pijn inderdaad wegblijft anders wordt het mijn eerste DNF op een hardloopevenement sinds ik aan hardlopen doe (ongeveer 15 jaar). Een marathon uitlopen is al een hele uitdaging, laat staan zo sterk zijn om bijvoorbeeld na 30 kilometer uit te stappen omdat het niet verantwoord is om verder te gaan. De kans op serieuze schade is echter te groot om stug door te blijven lopen. We gaan het zien.

Morgen ga ik samen met Stefan mijn startnummer ophalen en een rondje lopen op de expo. Mijn startnummer is 6942, een mooi random nummer. Hopelijk komt de echte voorpret morgen dan een beetje en dan gaan we zondag knallen (met beleid). Uiteraard hou ik jullie via mijn Facebook-pagina. op de hoogte.

Vond je dit leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit bericht via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.